Από το βιβλίο της Ελένης Δημητρίου
"Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος ως προσωπικό βίωμα - Ημερολόγια Ελλήνων στρατιωτών", 2011
Νύχτα 10 προς 11 Νοεμβρίου 1940
Το κουφάρι του άλλου [Ιταλού] εκεί μπροστά μας κατάχαμα! Άχνιζαν ακόμα τα αίματα πάνω στη χλαίνη του και γύρω του! Ανατρίχιασα στο αντίκρισμά του, κάτω από το φως του φεγγαριού! Ως τούτη τη στιγμή δεν είχα ξαναδεί σκοτωμένο! Κρύος ιδρώτας με περιέλουσε! Κρίμα το παιδί, σκέφτηκα. Ήταν δεν ήταν είκοσι πέντε χρόνων το Ιταλόπαιδο! Αργότερα μια μάνα Ιταλίδα, σαν μάθει για το χαμό του γιου της, θα κλάψει απαρηγόρητα. Και ίσως να μη μάθει ποτέ πού, πώς και πότε χάθηκε το παλικάρι της.
Λεωνίδας Πουρναρόπουλος
Πρώτη φορά αντικρύζω σκοτωμένους και με πιάνει φρίκη ... γιατί να θυσάζεται τόσος κόσμος; Γιατί να αφαιρούμε τη ζωή των συνανθρώπων μας; Με ποιο δικαίωμα το κάνουμε; ... γιατί όλα αυτά; Πώς θα ήθελα να είχα τη δύναμι, αυτή τη στιγμή, να ξαναδώσω ζωή σε αυτά τα ματωμένα πτώματα, για να προλάβω την κακή είδησι, που θα πάει στους δικούς τους. Εμείς επί τέλους έχουμε δικαιολογία και μάλιστα σοβαρή. Ήρθαν να καταλάβουν την Πατρίδα μας. Είμαστε αμυνόμενοι. Δεν προκαλέσαμε τον πόλεμο. Δεν επιτεθήκαμε πρώτοι. Αλλά γιατί να γίνωνται οι πόλεμοι; Γιατί κάθε τόσο να σκοτώνεται τόσος κόσμος; Ανεξάρτητα από αυτές τις σκέψεις, αισθάνθηκα την ανάγκη κλείνοντας για λίγο τα μάτια, που έχουν γεμίσει δάκρυα, να προσευχηθώ στο Θεό ν' αναπαύσει τις ψυχές αυτών που χάθηκαν, είτε είναι δικοί μας, είτε εχθροί και να με συγχωρέσει για το κακό, που πιθανόν να έκαμα και με τα ίδια μου τα χέρια.
Ντίνος Μαγγιοράκος
No comments:
Post a Comment