Παρά την πολυετή ερευνητική και διδακτική μου εμπειρία σε θέματα ηλιακής και διαστημικής φυσικής, παρά τις αμέτρητες φωτογραφίες και τα αμέτρητα βίντεο που είχα δει, θαυμάσει, απολαύσει, ήμουν παντελώς απροετοίμαστος για αυτό που έζησα τον Αύγουστο στην εξοχή της πολιτείας της Georgia των Ηνωμένων Πολιτειών.
Θα παραλείψω όλα τα προκαταρκτικά (όπως πχ τον αγώνα δρόμου για να ξεφύγουμε από τα πυκνά σύννεφα) και θα πω μόνο λίγα λόγια για την ίδια την έκλειψη.
Καθώς ο μηνίσκος του Ήλιου γινόταν ολοένα και μικρότερος, το φως λιγόστευε και τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν την ολικότητα είδαμε ένα ταχύτατο σούρουπο, σαν αυτά που ζει κανείς κοντά στον ισημερινό, όπου νυχτώνει ξαφνικά, μέσα σε λίγα λεπτά. Ωστόσο το σούρουπο αυτό είχε ένα απόκοσμο κιτρινωπό φως, που δεν έμοιαζε με κανένα φως δειλινού που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα.
Η ολοκλήρωση της έκλειψης μας ξάφνιασε – ή μάλλον θα έλεγα μας συγκλόνισε: Στη θέση του καθημερινού οικείου φωτεινού δίσκου, είδαμε ξαφνικά ένα μαυρισμένο ουράνιο σώμα, του οποίου το φωτεινό λοφίο γύρω από τη σκιά που έπεσε πάνω του, ήταν σαν μαρτυρία της βίαιας και φοβερής ισχύος του. Η θέα του στέμματος ήταν συνταρακτική – και δεν αναφέρομαι σε οπτικό ή αισθητικό βίωμα (που το ζούμε βλέποντας εικόνες και βίντεο), αλλά σε βαθιά συναισθηματικό και έντονα σωματικό βίωμα. Η ξαφνική και ακαριαία απώλεια του φωτός και η ταυτόχρονη συναίσθηση της τεράστιας δύναμής του σε έκανε να παραμιλάς. Ένα θέαμα απόκοσμο, επιβλητικό και φοβερό!
