Pocahontas

Aurora Borealis in Manitoba, Canada / © Warren Justice

Aurora borealis

The icy sky at night

Paddles cut the water

In a long and hurried flight

From the white man

to the fields of green

And the homeland

we've never seen.

They killed us in our tepee

And they cut our women down

They might have left some babies

Cryin' on the ground

But the firesticks

and the wagons come

And the night falls

on the setting sun.

They massacred the buffalo

Kitty corner from the bank

The taxis run across my feet

And my eyes have turned to blanks

In my little box

at the top of the stairs

With my Indian rug

and a pipe to share.

I wish a was a trapper

I would give thousand pelts

To sleep with Pocahontas

And find out how she felt

In the mornin'

on the fields of green

In the homeland

we've never seen.

Neil Young [Pocahontas, 1979]

Neil Young - Pocahontas (live)

Τέλλος Άγρας

Ο Τέλλος Άγρας με συμπολεμιστές του στη λίμνη των Γιαννιτσών

Νέμας μάικα, ζλάτνο τσέτνο, να τα πλάτσι; (Δεν έχεις μάνα, γλυκό παιδί, για να σε κλάψει;)
Νέμας σέστρα, ντα τα ζάλια; (Δεν έχεις αδερφή, να σε πενθήσει;)
Κάκβα ιζλαζάγια; (Πώς σε ξεγέλασαν;)
Κάκβα ντονισέα ντα βα ουμπέσατ να ουρέχουτ; (Πώς σ' έφεραν εδώ και σε κρέμασαν στην καρυδιά;)
Ντα βα ντόνσατ να τσούζντι μέστου (να σε φέρουν σε ξένη γη)
τσούζντι μάικι ντα πλάκατ (ξένες μάνες να σε κλάψουν)
τσούιντι σέστρι ντα βα ρέντατ. (ξένες αδερφές να σε μοιρολογήσουν)

Σλαβόφωνο μοιρολόι για τον θάνατο του Τέλλου Άγρα, που με ύπουλο τρόπο συνελήφθη από κομιτατζήδες και απαγχονίστηκε μαζί με τον Αντώνη Μίγγα στις 7 Ιουνίου 1907, σε μια καρυδιά μεταξύ των χωριών Τέχοβο (Καρυδιά) και Βλάδοβο (Άγρας).

Ο Τέλλος Άγρας καταγόταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Σαράντος Αγαπηνός. 

Μνημόσυνο 'Ολγας Σταυρίδου

Τη βλέπω σε απόσταση σήμερα τριγυσμένη απο αστρικά νεφελώματα, όπως βλέπουμε πάντοτε περιβαλλόμενα από την άλω των αγίων πρόσωπα που αγαπήσαμε για την ξεχωριστή τους αγνότητα, τον ανθρώπινο χαρακτήρα,το δημιουργικό τους τάλαντο. Τη βλεπω στις φανερές ερημιές του βάθους της συλλογικής ψυχής μας. Ο Αλέξανδρος στο πλάι της, η όψη της να λάμπει από υπέρκοσμο φως, αυτό που κάθε ξεχωριστός άνθρωπος νοσταλγεί στον  αιώνα.

Θανάσης Γεωργιάδης, Όλγα Σταυρίδου ή «ένα σαπφείρινο μαβί»

Για τα 2 χρόνια από τον θάνατό της