Friday, April 29, 2022

Waiting for the barbarians

Manuscript of the poem “Waiting for the Barbarians” on both sides of a ruled sheet.
Notes in English in the margin. From the Onassis Cavafy Archive.
 


What are we waiting for, assembled in the forum?

      The barbarians are due here today.

Why isn’t anything going on in the senate?
Why are the senators sitting there without legislating?

      Because the barbarians are coming today.
      What’s the point of senators making laws now?
      Once the barbarians are here, they’ll do the legislating.


Why did our emperor get up so early,
and why is he sitting enthroned at the city’s main gate,
in state, wearing the crown?

      Because the barbarians are coming today
      and the emperor’s waiting to receive their leader.
      He’s even got a scroll to give him,
      loaded with titles, with imposing names.


Why have our two consuls and praetors come out today
wearing their embroidered, their scarlet togas?
Why have they put on bracelets with so many amethysts,
rings sparkling with magnificent emeralds?
Why are they carrying elegant canes
beautifully worked in silver and gold?

      Because the barbarians are coming today
      and things like that dazzle the barbarians.


Why don’t our distinguished orators turn up as usual
to make their speeches, say what they have to say?

      Because the barbarians are coming today
      and they’re bored by rhetoric and public speaking.


Why this sudden bewilderment, this confusion?
(How serious people’s faces have become.)
Why are the streets and squares emptying so rapidly,
everyone going home lost in thought?

      Because night has fallen and the barbarians haven't come.
      And some of our men just in from the border say
      there are no barbarians any longer.

Now what’s going to happen to us without barbarians?
Those people were a kind of solution.

 
Constantine P. Cavafy, "Waiting for the Barbarians" (1900) - translated by Edmund Keeley
 
Constantine Cavafy, the most distinguished Greek poet of the 20th century, was born on April 29, 1863 and died on April 29, 1933.

Sunday, April 24, 2022

Αναστάσεως ημέρα

 

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.



Θάνατος είναι ο φόβος που σου λέει δεν μπορείς, δεν αντέχεις δεν αξίζεις.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που σου φωνάζει, μπορείς, αξίζεις, γίνεται να τα καταφέρεις.
Θάνατος είναι η απειλή της απελπισίας που σου λέει έως εδώ, τέλος.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που σου λέει τίποτε δεν τελείωσε, όλα μπορούν να αρχίσουν πάλι, είσαι αιώνιος.
Θάνατος είναι η άρνηση της ζωής. Η καθημερινή δολοφονία των στιγμών μας.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που χαρίζει άφθονη ζωή, φως και χαρά, μεταμορφώνει την καθημερινότητα σε ευχαριστία και ευγνωμοσύνη για ότι ζούμε, ότι λαμβάνουμε, ότι υπάρχει τώρα και αιώνια.
Θάνατος είναι ο φόβος να είμαστε ο εαυτός μας.
Ανάσταση είναι να συνδεθούμε με εκείνο που θέλησε ο Θεός να είμαστε και να γίνουμε.
Θάνατος είναι ο φόβος να ζήσουμε γιατί μπορεί να πονέσουμε.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που σου λέει ότι κάθε Σταυρός μπορεί να γίνει Φως, κάθε τραύμα θαύμα.
Ζήσε σαν να μην υπάρχει θάνατος.
Ζήσε προτού πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις.
Λέγε θα ζήσω κι ας νιώθεις ότι «πεθαίνεις», είσαι αιώνιος.
Φοβάσαι τον θάνατο γιατί δεν γνωρίζεις την Ανάσταση.
Φοβάσαι τον θάνατο γιατί τρέμεις την ζωή.
Φοβάσαι τον θάνατο γιατί δεν ζεις εσύ.
Επίτρεψε στο Θεό να ονειρευτεί μέσα σου νίκες και Αναστάσεις.
Επίτρεψε στο Θεό να σε βγάλει από το μνήμα των φόβων σου, να αναστήσει τις επιθυμίες της καρδιάς σου.
Πίστεψε ότι μπορείς, αξίζεις και θέλεις να γευτείς την Χαρά της Ανάστασης.

π. Λίβυος

Saturday, April 23, 2022

ίνα ώσιν εν

Ανάσταση / © Χριστίνα Παπαθέου

 
ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς 
κατά Ιωάννην 17:11
 
so that they may be one, just as we are one
John 17:11

 


 

Friday, April 22, 2022

Μεγάλη Παρασκευή

 


Κι ἄν ἀκόμη δέν ἤξερα (ἄν
μοῦ ἦταν ἀόρατος)
Θά μού ‘φτανε μόνον
ἕνα λουλούδι
νά μαντέψω ὅτι κάποιος
ἥλιος ὑπάρχει
ψηλά στό στερέωμα.

Νικηφόρος Βρεττάκος [Επιφανής Μαρτυρία]

Thursday, April 21, 2022

Μεγάλη Πέμπτη

 

Καρφωμένα στ’ αγριόξυλο του σταυρού,
Σχηματίζουν μι’ αμβλεία γωνία.
Είναι τα ίδια γόνατα που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω
Απ’ το κόκκινο φουστάνι της μάνας του,
Όταν ήτανε βρέφος δέκα μηνών.
Που αργότερα, έφηβος, τ’ ακούμπαγε κάτω
στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.
Που λύθηκαν κι έπεσαν, ένας σωρός,
-μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη
και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθιστο
Όρος των Ελαιών.
Κι είναι ακόμη τα γόνατα που κάθιζε,
αμίλητος, δυο δυο τα παιδιά κι απλώνοντας
δίπλα του, πάνω στη γη, το απέραντο χέρι
του, τα φίλευεν ένα λουλουδάκι κομμένο
απ’ τον πλούτο του σύμπαντος.

Νικηφόρος Βρεττάκος [Τα γόνατα του Ιησού]