Comfort food

πιάτο δωρικό / I.A. Daglis

Μια από τις πολλές μόδες που έχουν επικρατήσει στη γαστρονομία τον τελευταίο καιρό είναι το comfort food. Στην Ελλάδα τη μόδα αυτή ενίοτε την μεταφράζουμε ως «παρηγορητικό φαγητό». Ίσως όμως πρέπει να τη μεταφράσουμε και ως «φαγητό της παρηγοριάς». Έχει διαφορά η μια μετάφραση από την άλλη. Η μεν πρώτη αφορά φαγητά που τρώγοντάς τα χαλαρώνεις, νιώθεις ευχαριστημένος σαν ένα μωρό που ρεύεται μετά από μια νόστιμη κρεμούλα. Η δεύτερη μετάφραση αφορά το φαγητό που τρώει κανείς μετά από μια κηδεία, εκείνο το υπόγλυκο παξιμάδι που με την τραγανότητά του σου θυμίζει ότι εσύ είσαι ακόμη ζωντανός και με τη λανθάνουσα γλύκα του απαλύνει την πίκρα του καφέ και της απουσίας.

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε ως χώρα αυτό που χρειαζόμαστε πλέον είναι φαγητό της παρηγοριάς. Αντί όμως να πέσουμε με τα μούτρα στο κατ’ εξοχήν comfort food της Ελλάδας, την πιατέλα με τα αρνίσια παϊδάκια, αυτό που αρμόζει στην κατάσταση είναι ένας μεζές της περισυλλογής, ένα πιάτο λιτοδίαιτο, δωρικό ως προς τα εδέσματα που φέρει, π.χ. ένας ουζομεζές της Μυτιλήνης: μια σαρδελίτσα, μια φέτα αγγουράκι, λίγο λαδοτύρι, άντε και μία ελιά ή ένα παξιμαδάκι (πάντα ένα παξιμαδάκι), συνοδεία αυστηρού τσίπουρου δίχως γλυκάνισο. Αυτό το φαγητό δεν θα μας παρηγορήσει τόσο, όσο θα μας κάνει να σκεφτούμε την ύπαρξή μας ως χώρας, όπως ακριβώς κάνουν ο καφές και το κονιάκ μετά από μια κηδεία...

Επίκουρος [Κάθε μπουκιά και αναστεναγμός, "Ε", 28 Αυγούστου 2011]