... Ο Τίτος ανέβηκε στον αυτοκινητοδρόμο και κατευθύνθηκε προς την έρημο. "Ωραία πόλη, αλλά ας την κάνουμε". Σαν αστροναύτες σε διαστημόπλοιο, κόλλησαν βίαια στις πλάτες των καθισμάτων τους, καθώς ο Τίτος έθεσε σε λειτουργία κάποιο απόρρητο πρόσθετο μηχανισμό που αύξανε τις επιδόσεις, και έξω από τα παράθυρα τα φώτα νέον της πόλης άρχισαν να επιμηκύνονται, να γίνονται θολές φασματικές γραμμές και να μετατοπίζονται προς το ιώδες μπροστά τους, ενώ πίσω τους, στη σκοτεινιά που περιβαλλόταν από το πλαίσιο του καθρέφτη του Τίτου, κάθε φωτεινό σημείο γινόταν κοκκινωπό, απομακρυνόταν, συνέκλινε με τα άλλα. Ο Τίτος είχε βάλει στο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου μια κασέτα με τη Ρόζα Εσκενάζυ. "Άκου την, τη λατρεύω αυτή την τύπισσα, ήταν η Μπέσι Σμιθ της εποχής της, τραγουδούσε με την ψυχή". Τραγούδησε μαζί της για μερικά μέτρα. "Τί άτιμο μεράκι, ποιος δεν το έχει νιώσει αυτό, ρε φίλε; Μια ανάγκη τόσο απεγνωσμένη, τόσο εξευτελιστική, που ό,τι και να πεις γι' αυτή θα είναι τρίχες" ...
Thomas Pynchon [Inherent vice, 2009]
Ευχαριστίες στην Ελένη
No comments:
Post a Comment