Το ανθρωπόφωνο

Μπάντα στη Σαμαρίνα, Δεκαπενταύγουστος / © I.A. Daglis

Κάθε Παρασκευή βράδυ, ο Πέκις έπαιζε το ανθρωπόφωνο. Επρόκειτο για παράξενο όργανο. Το είχε επινοήσει ο ίδιος. Στην ουσία, ήταν ένα είδος οργάνου όπου όμως στη θέση των αυλών υπήρχαν άνθρωποι. Κάθε άτομο άφηνε μία και μοναδική νότα: την προσωπική του. Ο Πέκις χειριζόταν το όλο από ένα πρωτόγονο πληκτρολόγιο: όταν πατούσε ένα πλήκτρο, ένα πολύπλοκο σύστημα σκοινιών προκαλούσε στο δεξί καρπό του αντίστοιχου υμνωδού ένα τράβηγμα: όταν ένιωθε το τράβηγμα, ο υμνωδός έλεγε τη νότα του. Αν ο Πέκις κρατούσε πατημένο το πλήκτρο, το σκοινί συνέχιζε να τραβάει και ο υμνωδός συνέχιζε με τη νότα του. Όταν ο Πέκις άφηνε το πλήκτρο να ανέβει ξανά, το σκοινί χαλάρωνε και ο υμνωδός σιωπούσε. Παιχνιδάκι.

Αλεσσάντρο Μπαρίκκο [Όνειρα από γυαλί, 1991]
Για την Ελένη με ευχές γενέθλιες