Νίκος Δαγλής, ο αδερφός του παππού. Εκτελέστηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1941 στο Δοξάτο
Το βράδυ της 28ης Σεπτεμβρίου 1941 μία ομάδα ανταρτών (25-30 άτομα) με ορμητήριο το Τσαλ Νταγ (όρη Λεκάνης) και με αρχηγό τον έφεδρο ανθυπολοχαγό, δικηγόρο Χρήστο Καλαϊτζίδη από τον Νικηφόρο μπήκε στο Δοξάτο και πήρε τους άντρες της ομάδας του χωριού από τα σπίτια τους. Στις 11 το βράδυ οι αντάρτες επιτέθηκαν και πυρπόλησαν τον σταθμό χωροφυλακής του Δοξάτου, σκότωσαν 8 και τραυμάτισαν άλλους Βούλγαρους χωροφύλακες. Ανάμεσα στους Βούλγαρους τραυματίες ήταν και ο Νομάρχης Δράμας Βασίλ Γκεοργκίεφ, ο οποίος είχε σπεύσει στο Δοξάτο μαζί με 16 χωροφύλακες και ένοπλους πολίτες. Οι αντάρτες στη συνέχεια κατέφυγαν στο Τσαλ Νταγ και τους ακολούθησαν 200 περίπου Δοξατινοί.
Τις πρωινές ώρες της 29ης Σεπτεμβρίου βουλγαρικό απόσπασμα μπήκε στο Δοξάτο, ενώ βουλγαρικό αεροπλάνο βομβάρδισε τα ακρινά σπίτια. Οι Βούλγαροι συνέλαβαν 200 περίπου κατοίκους, τους οδήγησαν στο σπίτι του Πέτρου Ηλιάδη κοντά στη θέση «Πευκάκια» και ολόκληρο το βράδυ μέχρι και τα ξημερώματα της 30ής Σεπτεμβρίου οδηγούσαν ομάδες των 15-20 ατόμων σε απόσταση ενός χιλιομέτρου, στο δρόμο προς την Αδριανή, για εκτέλεση. Σύμφωνα με τους Πασχαλίδη και Χατζηαναστασίου, οι Βούλγαροι εκτέλεσαν στο Δοξάτο 182 Έλληνες (166 ντόπιους και 16 από άλλες περιοχές - μεταξύ τους και ο αδερφός του παππού μου Νίκος Δαγλής) ενώ 18 Δοξατινοί σκοτώθηκαν σε άλλες περιοχές –σύνολο 200 θύματα.
Το μνημείο των εκτελεσθέντων στη θέση "Πευκάκια" στο Δοξάτο
Αυτή ήταν η δεύτερη σφαγή στο Δοξάτο από Βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής. Η πρώτη με θύματα 650 αθώους Δοξατινούς (άνδρες, γυναίκες και παιδιά), έγινε την 30η Ιουνίου 1913.
Οι Έλληνες που βγάζουν τα μάτια τους μόνοι τους: 180 χρόνια από τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια.
Όλες οι θεμελιακές ενέργειες του Καποδίστρια, που απέβλεπαν κυρίως στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πτωχών τάξεων, ήταν αναπόφευκτο να δημιουργήσουν έντονες και βίαιες αντιδράσεις εκείνων που θίγονταν άμεσα τα συμφέροντά τους. Επιπλέον, το γεγονός ότι εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατη η ικανοποίηση σωρείας απαιτήσεων, άλλοτε λογικών και συνήθως υπερβολικών και παράλογων, είχε ως αποτέλεσμα την ένταση του αντιπολιτευτικού εναντίον του ρεύματος. Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες, οι κοτζαμπάσηδες, πολλοί οπλαρχηγοί και οι μεγάλοι καραβοκυραίοι των ναυτικών νησιών πρωτοστατούσαν στις κινήσεις εναντίον του κυβερνήτη. Οι λαϊκές τάξεις, όσο κι αν λάτρευαν τον κυβερνήτη τους, δεν μπορούσαν να αποτελέσουν σοβαρό αντιπερισπασμό στην ολιγαρχία των ισχυρών, από τους οποίους μάλιστα εξαρτιόνταν, αφού είχαν μαζί τους σχέση εργοδότη και εργαζόμενου… Η Ύδρα αποτελούσε το κέντρο της αντιπολίτευσης, με εγκέφαλο τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και στενούς συνεργάτες του τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Λάζαρο Κουντουριώτη. Κύριος στόχος τους ήταν η ανατροπή του κυβερνήτη… Έντονος αντιπολιτευτικός αναβρασμός επικρατούσε και στη Μάνη, με πρωτεργάτες μέλη της οικογένειας Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας γνώριζε ότι το θανάσιμο εναντίον του μίσος των Μαυρομιχαλαίων οφειλόταν στο γεγονός ότι είχε τολμήσει να καταργήσει τα τεράστια οικονομικά προνόμια στους δασμούς και τους φόρους, που είχαν αποκτήσει κατά την Τουρκοκρατία, και να τους αφαιρέσει την παράνομη κατοχή που είχαν κάνει στα τελωνεία της νότιας Μεσσηνίας. Τελικά, όταν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει ορισμένα περιοριστικά μέτρα στις παράνομες κινήσεις τους, η αντίδραση των Μαυρομιχαλαίων κορυφώθηκε και υποκίνησαν στην έδρα τους, το Λιμένι της Μάνης, αιματηρή στάση …Στις 14 Ιουλίου 1831, με 200 ένοπλους Υδραίους ο Μιαούλης έφτασε στον Πόρο και κατέλαβε το μεγαλύτερο πλοίο του πολεμικού στόλου «Ελλάς» και το μικρό φρούριο του νησιού … Ο Μιαούλης προσπάθησε να πείσει τον Κανάρη να προσχωρήσει στους στασιαστές, εκείνος όμως αρνήθηκε και χαρακτήρισε την πράξη του Μιαούλη «ανταρσία»… Ξημερώνοντας 1 Αυγούστου 1831 – και παρά τις αντιρρήσεις του Κριεζή – ο Μιαούλης διέταξε τους άνδρες του να τοποθετήσουν φυτίλια στην πυριτιδαποθήκη της φρεγάτας «Ελλάς» και στις κορβέττες «Ύδρα», «Εμμανουήλ» και «Καρτερία». Στις 9:30 το πρωί έδωσε διαταγή να πυροδοτηθούν τα φυτίλια. Το «Ύδρα» και το καμάρι του στόλου, «Ελλάς», καταστράφηκαν ολοσχερώς. Ο Κανάρης ανήγγειλε την ίδια ημέρα το συνταρακτικό γεγονός στον Καποδίστρια… Η κατάσταση έλαβε επικίνδυνες διαστάσεις με την ενεργό ανάμειξη της αγγλικής και γαλλικής διπλωματίας, που απροκάλυπτα υποστήριζαν την Ύδρα και τη Μάνη. Μανιάτες και Υδραίοι, με την ενεργό συμμετοχή του γαλλικού στρατού, κατέλαβαν την Καλαμάτα και έκαψαν τα κυβερνητικά πλοία πού βρίσκονταν στο λιμάνι της… Από τις αρχές Σεπτεμβρίου κυκλοφορούσαν έντονες φήμες για επικείμενη δολοφονία του κυβερνήτη, και το στενό του περιβάλλον τον παρότρυνε να πάρει προφυλακτικά μέτρα και να διατάξει παρακολούθηση των Μαυρομιχαλαίων. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε κατηγορηματικά, λέγοντας ότι δεν θα έφταναν ως το έγκλημα, που θα έπληττε κυρίως την Ελλάδα. Οι Μαυρομιχαλαίοι, όμως, έχοντας την απροκάλυπτη υποστήριξη των αντιπρέσβεων της Αγγλίας και της Γαλλίας, είχαν πάρει την τραγική για την Ελλάδα απόφασή τους. Τα ξημερώματα της Κυριακής, 27 Σεπτεμβρίου 1831, όταν ο Καποδίστριας έφτασε στην είσοδο της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο, οι εθνοκτόνες σφαίρες του Κωνσταντίνου και το μαχαίρι του Γεωργίου Μαυρομιχάλη σώριασαν νεκρό τον μεγάλο Ευρωπαίο διπλωμάτη και μοναδικό Έλληνα πολιτικό.
Νεμέα, Στυμφαλία, Φλιούντα, Τιτάνη. Πλούσια και γλυκόηχα ονόματα φέρνουνε στο μυαλό μια γη άγρια, τις ζωντανές και νέες δυνάμεις της Ελλάδας αλλά και των τεράτων και των γιγάντων τα δύσκολα παιδικά χρόνια: το λιοντάρι της Νεμέας, τις ανθρωποφάγες Στυμφαλίδες όρνιθες και τον Τιτάνα, αδελφό του Ήλιου και ιδρυτή της Τιτάνης. Αυτούς τους αρχαϊκούς θρύλους τους αναζήτησα από τη Νεμέα ως τη Στυμφαλία, από τη Στυμφαλία ως τη Σικυώνα, μετά την πηγή της Στυγός, εκείνο το τελευταίο ελληνικό καλοκαίρι, δρομοκόπος στην Αργολίδα και στις στράτες της Αρκαδίας, μέσα στην ξινή μυρουδιά του τρύγου, της μαύρης σταφίδας που ξεραινόταν σε λιάστρες στον ήλιο … Jacques Lacarriere [Το ελληνικό καλοκαίρι, 1975]
Smyrna (Greek: Σμύρνη or Σμύρνα) was an ancient city located at a central and strategic point on the Aegean coast of Anatolia. Thanks to its advantageous port conditions, its ease of defence and its good inland connections, Smyrna rose to prominence. The ancient city is located at two sites within modern Izmir, Turkey. While the first site rose to prominence during the Archaic Period as one of the principal ancient Greek settlements in western Anatolia, the second, whose foundation is associated with Alexander the Great, reached metropolitan proportions especially during the period of the Roman Empire, from which time most of the present-day remains date.
The Great Fire of Smyrna is the name commonly given to the fire that ravaged Smyrna starting 13 September 1922 and lasting until 17 September 1922. It occurred four days after the Turkish army regained control of the city on 9 September 1922. Turks systematically burned the city and killed Greek and Armenian inhabitants. There is extensive relevant eyewitness evidence from Western troops sent to Smyrna during the evacuation, foreign diplomats/relief workers based at Smyrna and Turkish sources. The fire mainly affected the Greek quarters of the city, taking many lives. Ethnic cleansing soon followed, resulting in the expulsion of most of the Greeks from the city, ending their 3000 years presence in Smyrna.
George Horton was the U.S. Consul General of Smyrna who was compelled to evacuate Smyrna on September 13, arriving in Athens on September 14. He published his own account, in 1926, of what happened in Smyrna and included testimony from a number of eye-witnesses and additionally quoted a number of contemporary scholars. Horton noted that it was not till after the Armenian quarter had been cleared by Turkish soldiers that the Turkish soldiers torched a number of houses simultaneously, on September 13, behind the American Inter-Collegiate Institute. Moreover, they waited for the wind to blow in the right direction, away from the homes of the Muslim population, before starting the fire. This is backed up by the eye-witness report of Miss Minnie Mills, the dean of the Inter-Collegiate Institute:
"I could plainly see the Turks carrying the tins of petroleum into the houses, from which, in each instance, fire burst forth immediately afterward. There was not an Armenian in sight, the only persons visible being Turkish soldiers of the regular army in smart uniforms." This was also confirmed by the eye-witness report of Mrs King Birge the wife of an American missionary, who viewed events from the tower of the American College at Paradise.
Here is an abridged summary of notable events in the destruction of Smyrna described in Horton's account:
* Turkish soldiers cordoned off the Armenian quarter during the massacre. Armed Turks massacred Armenians and looted the Armenian quarter.
* After their systemic massacre Turkish soldiers, in smart uniforms, set fire to Armenian buildings using tins of petroleum, and other flammables, with flaming rags soaked in those flammable liquids.
* To supplement the devastation, small bombs were planted by the soldiers, under paving slabs around the christian parts of the city to take down walls. One of the bombs was planted near the American Consulate and another at the American Girl's School.
* The fire was started on September 13. The last Greek soldiers had evacuated Smyrna on September 8. The Turkish Army was in full control of Smyrna from September 9. All Christians remaining in the city who evaded massacre stayed within their homes fearing for their lives. The burning of the homes forced Christians in to the streets. This was personally witnessed by Horton.
* The fire was initiated at one edge of the Armenian quarter when a strong wind was blowing toward the christian part of town and away from the Muslim part of town. Citizens of the Muslim quarter were not involved in the catastrophe. However, the Muslim quarter did celebrate the arrival of the Turkish Army.
* Turkish soldiers guided the fire through the modern Greek and European section of Smyrna by pouring flammable liquids in to the streets for the fire to consume. These were poured in front of the American Consulate to guide the fire there and this was witnessed by C. Clafun David, the Chairman of the Disaster Relief Committee of the Red Cross (Constantinople Chapter) and others who were standing at the door of the Consulate. Mr Davis testified that he put his hands in the mud where the flammable liquid was poured and indicated that it smelled like mixed petroleum and gasoline. The soldiers that were observed doing this had started from the quay and proceeded towards the fire thus ensuring the rapid and controlled spread of the fire.
* Dr Alexander Maclachlan, the president of the American College, together with a sergeant of the American Marines were stripped and then beaten by Turkish soldiers with clubs. In addition, a squad of American Marines was fired on.
Aristotle Onassis who was born in Smyrna, and who later became the richest man in the world, was one of the Greek survivors of Smyrna. The various biographies of his life document notable and quite sensitive aspects of his experiences during the Smyrna Catastrophe. His life experiences were recreated in the movie called Onassis, The Richest Man in the World and includes Onassis' personal relationship with a Turkish officer.
During the Smyrna Catastrophe the Onassis family lost their substantial property holdings which were either taken or given to Turks as bribes to secure their safety and freedom. They became refugees fleeing to Greece after the fire. However, Aristotle Onassis stayed behind to save his father who had been placed in a Turkish concentration camp. He was successful in saving his father's life. During this period Onassis lost three uncles and one aunt with her husband Chrysostomos Konialidis and their daughter, who were burned to death when Turkish soldiers set fire to a church in Thyatira where 500 Christians had found shelter to avoid Turkish soldiers and the Great Fire of Smyrna
Leningrad (St. Petersburg): Kanal Griboyedova, Cathedral of the Resurrection of Christ
70 years ago: The Siege of Leningrad by the German and Finish Armies started on 8 September 1941, when the last land connection to the city was severed. Although the Soviets managed to open a narrow land corridor to the city on 18 January 1943, lifting of the siege took place on 27 January 1944, 872 days after it began. It was one of the longest and most destructive sieges in history and one of the most costly in terms of casualties.
Hitler with Finland's Marshal Carl Gustav Mannerheim and President Risto Ryti; meeting in Imatra, Finland, 200 km north-west of Leningrad, in 1942.
