Γκρεμιστής

Για τα 80 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή, 

ένα όχι πολύ γνωστό ποίημά του 

(και στο τέλος τραγουδισμένο από τα Υπόγεια Ρεύματα) 

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης,

ο διαλεχτός της άρvησης κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάvυχτα τρέμει εvός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της vυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,

πάvτα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης.

του μακρεμένου αγvαvτευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριoφίλι μου και με τ’ απελατίκι

την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.

Kάλλιo φυτρώστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιo ουρλιάστε, λύκοι,

κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανoίχτε, τάφοι,

και, δυvαμίτη, βρόvτηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,

παρά σε πύργους άρχοvτας και σε vαούς το Ψέμα.

Τωv πρωτογέvvητωv καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια

ξαvάρχεται. Καλώς να ‘ρθει. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει

το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι

δεν του αποκρίvεται καvείς, και πάει κι όλο προσμέvει

το λόγο που δεν έρχετα, και μια vτροπή το δένει.

Μα το τσεκούρι μοvαχά στο χέρι σαv κρατήσω,

και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσο.

Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ’ ατσάλι

και vιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές v’ αvοίξω,

και μ’ ενα Ναι να τιναχτώ, μ’ ένα Όχι να βροvτήξω;

Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε.

Γρικάω, βγαίvει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!

Υπόγεια Ρεύματα - Ο γκρεμιστής

Χαρακτήρας και Εξουσία

 

Nothing discloses real character like the use of power. It is easy for the weak to be gentle. Most people can bear adversity. But if you wish to know what a man really is, give him power. This is the supreme test. It is the glory of Lincoln that, having almost absolute power, he never abused it, except on the side of mercy.

Robert G. Ingersoll, 1895

204 years from the birth of Lincoln

Τελώνη και Φαρισαίου

 

ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.

Η μέρα της αυταρέσκειας και της ταπείνωσης. Στην εποχή μας η ταπείνωση έχει αρνητική χροιά, ενώ η αυταρέσκεια περισσεύει – σε όλα τα πεδία και σε όλους τους χώρους. Η αυταρέσκεια μάς τυφλώνει και εξαφανίζει την ανεκτικότητα και την ενσυναίσθηση. 

Μην με παρεξηγείτε: δεν αναφέρομαι στην αυτοπεποίθηση, που είναι απαραίτητη για να πατάμε σταθερά στη γη και να είμαστε χρήσιμοι στους ανθρώπους γύρω μας. 

Η αυταρέσκεια δεν είναι η δημιουργική αυτοπεποίθηση - είναι η πεποίθηση ότι είμαστε «ημίθεοι και βάλε» και ότι ο Άλλος, ειδικά αν τα χνώτα του δεν μας ταιριάζουν, είναι «αμαρτωλός τελώνης», «αγράμματος», «δεξιός», «αριστερός», «κομμουνιστής», «φασίστας», «αναρχικός» (όλα εξόχως υποτιμητικά), σε κάθε περίπτωση ανάξιος λόγου, προσοχής και συνάντησης.