ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
Η μέρα της αυταρέσκειας και της ταπείνωσης. Στην εποχή μας η ταπείνωση έχει αρνητική χροιά, ενώ η αυταρέσκεια περισσεύει – σε όλα τα πεδία και σε όλους τους χώρους. Η αυταρέσκεια μάς τυφλώνει και εξαφανίζει την ανεκτικότητα και την ενσυναίσθηση.
Μην με παρεξηγείτε: δεν αναφέρομαι στην αυτοπεποίθηση, που είναι απαραίτητη για να πατάμε σταθερά στη γη και να είμαστε χρήσιμοι στους ανθρώπους γύρω μας.
Η αυταρέσκεια δεν είναι η δημιουργική αυτοπεποίθηση - είναι η πεποίθηση ότι είμαστε «ημίθεοι και βάλε» και ότι ο Άλλος, ειδικά αν τα χνώτα του δεν μας ταιριάζουν, είναι «αμαρτωλός τελώνης», «αγράμματος», «δεξιός», «αριστερός», «κομμουνιστής», «φασίστας», «αναρχικός» (όλα εξόχως υποτιμητικά), σε κάθε περίπτωση ανάξιος λόγου, προσοχής και συνάντησης.
No comments:
Post a Comment