στα βάθη της νυκτός ένα - με γυάλινα πανιά - πλοίο

στα βάθη της νυκτός ένα - με γυάλινα πανιά - πλοίο / © I.A. Daglis

Νάναι σα να μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,
και σένα τού καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.
Και ναν' σαν κάτι να μού λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μάς σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα – με γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
έξω απ' τον κύκλο των νερών – στα χάη.

Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί
περ' από τόπους και καιρούς, έως ότου – φως μου –
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κειν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου . . .

Γιάννης Σκαρίμπας (Φαντασία, από τη συλλογή Ουλαλούμ, 1936)