Escher Strange Loops

Ascending and descending, M.C. Escher 1960

39 years from the death of Maurits Cornelis Escher (17 June 1898 – 27 March 1972)
The “Strange Loop” phenomenon occurs whenever, by moving upwards (or downwards) through the levels of some hierarchical system, we unexpectedly find ourselves right back where we started… Sometimes I use the term Tangled Hierarchy to describe a system in which a Strange Loop occurs…
To my mind, the most beautiful and powerful visual realizations of this notion of Strange Loops exist in the work of the Dutch graphic artist M.C. Escher, who lived from 1902 to 1972. Escher was the creator of some of the most intellectually stimulating drawings of all time. Many of them have their origin in paradox, illusion, or double-meaning. Mathematicians were among the first admirers of Escher’s drawings, and this is understandable because they often are based on mathematical principles of symmetry or patterns …
But there is much more to a typical Escher drawing than just symmetry or pattern: there is often an underlying idea, realized in artistic form. And in particular, the Strange Loop is one of the most recurrent themes in Escher’s work …
Escher realized Strange Loops in several different ways, and they can be arranged according to the tightness of the loop. The lithograph Ascending and Descending, in which monks trudge forever in loops, is the loosest version, since it involves so many steps before the starting point is regained. A tighter loop is contained in Waterfall, which involves only six discrete steps...

Douglas R. Hofstadter [Gödel, Escher, Bach: An eternal golden braid. A metaphorical fugue on minds and machines in the spirit of Lewis Carroll, 1979]

Waterfall, M.C. Escher 1961

Ήταν ωραίο το Σούνιο

The Temple at Sounion / © I.A. Daglis

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού.
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν
ακόμη...
Γαλήνη
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού
τ' αυλάκια.
τ' όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος
31 του Μάρτη 1971
Γιώργος Σεφέρης [Επί ασπαλάθων]

Είναι το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα στις 23 Σεπτεμβρίου 1971, τρεις μέρες μετά τον θάνατo του ποιητή. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ.ε.) που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Ο Αρδιαίος, τύραννος σε μια πόλη, είχε σκοτώσει τον πατέρα του και τον μεγαλύτερό του αδερφό. Γι' αυτό και η τιμωρία του, καθώς και των άλλων τυράννων, στον άλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Όταν εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμάζονταν να βγουν στο φως, το στόμιο δεν τους δεχόταν αλλά έβγαζε ένα μουγκρητό. "Την ίδια ώρα άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρίσκονταν εκεί και ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μουγκρητό, τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στ' ασπαλάθια και σε όλους όσοι περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα". (Πλ. Πολιτεία 616).

Looking at a Hokusai picture

Take a minute and look carefully at the picture immediately below. Then scroll down past the picture to read the rest of this article.

 

The Great Wave off Kanagawa, Hokusai's most famous print

What do you notice first? If you're from a Western culture, it's almost undoubtedly the overwhelmingly large wave on the left. That's because we Westerners read, and visually scan, from left to right. When looking at a printed page, painting, or computer screen our eyes automatically seek out the upper left corner.  

But Hokusai was a great Japanese artist. The Japanese people (and folks from many other Eastern and  Mid-Eastern cultures) visually scan, read, and write from right to left. You cannot, therefore, truly understand Hokusai's "Great Wave" painting unless you view it from his perspective; that is, from right to left.

Try this: view the reversed image. Then read the rest of this article.

 

I'm betting a whole new world was revealed! Why? Your initial focus was no longer on the overwhelming wave. Instead, your automatic visual scanning habits focused you first on the struggling boatmen and their descent into the wave as it begins to tumble over them.

As Matthi Forrer, Curator of the Japanese Department at the National Museum of Ethnology, Leiden, has written, "Hokusai's 'Great Wave' was designed to tumble into the viewer's face." Viewing it reverse, you may experience a markedly different sense of movement, and find your emotional reaction affected so that you're much more caught up in the plight of the fishermen. Mount Fuji may also become more visible to you in the center background (this print is part of Hokusai's famous "36 Views of Mount Fuji" series).

As this small experiment viscerally demonstrates, the manner in which your intended audience members visually scan the screen strongly influences their ability to "take in" - and even emotionally respond to! - your instructional content and navigational aids. Try never to lose sight of this fact!

Loretta Weiss-Morris [What You See Depends On Where You're From]

(Not) Meeting the Other

© Enki Bilal

Είναι η πρώτη φορά που συναντώ κάποιον ο οποίος ψάχνει τους ανθρώπους και βλέπει πέρα από τα φαινόμενα … Δε βλέπουμε ποτέ πέρα από τις βεβαιότητές μας και, το σοβαρότερο, έχουμε παραιτηθεί από την ιδέα της συνάντησης, συναντάμε μόνο τον εαυτό μας χωρίς να τον αναγνωρίζουμε μέσα σ’ αυτούς τους αμετακίνητους καθρέφτες. Αν το αντιλαμβανόμαστε, αν συνειδητοποιούσαμε το γεγονός ότι μόνο τον εαυτό μας βλέπουμε στον άλλον, ότι είμαστε ολομόναχοι καταμεσής στην έρημο, θα τρελαινόμασταν.

Muriel Barbery [Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου, 2006]

Cherry Blossoms

Cherry trees in Nagoya Castle, Spring 1998 / © I.A. Daglis

How many, many things
They call to mind
These cherry-blossoms!

Matsuo Bashō [1644–1694, Japanese poet]

Barcelona, Spanish Civil War

Photo: Aviazione Legionaria Archive 

16 March 1938: Barcelona comes under aerial bombardment from the Italian Aviazione Legionaria for 3 days, causing more than 3,000 deaths. These attacks were at the request of General Francisco Franco as retribution against the resolutely Republican Catalan population.

Η εκδίκηση της γυφτιάς - στη μνήμη του Μανώλη Ρασούλη

Το εξύφυλλο του δίσκου από τον Αλέξη Κυριτσόπουλο

... Την αγάπη μου δεν ξέρεις
μ' απ' αυτή κι εσύ υποφέρεις
Κι' όταν πίνεις κι είσαι μόνος
κλαίει ο κρυφός σου πόνος ...
Κυρ διευθυντά των δίσκων - Νίκου Παπάζογλου & Μανώλη Ρασούλη

Τον Μάρτιο του 1978 κυκλοφόρησε η «Εκδίκηση της Γυφτιάς», ένας δίσκος που έκανε το κατεστημένο να ξινίσει τα μούτρα του. Σε μια εποχή με έντονο το πολιτικό στοιχείο κάποιοι τύποι έλεγαν τραγούδια "αγαπησιάρικα", παίζοντας τσιφτετέλια, ρούμπες και ζεϊμπέκικα. Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αν και η ζυγαριά έγερνε σαφώς προς την Ανατολή, οι μουσικές των Ξυδάκη και Παπάζογλου κουβαλούσαν ένα νέο ήχο και μια δική τους αισθητική, στοιχεία που διαφοροποιούσαν τα τραγούδια από τα "τουρκογύφτικα", όπως αποκαλούσαν ορισμένοι ένα είδος λαϊκών ασμάτων του ΄60. Σε επίπεδο στίχου ο λόγος του Ρασούλη ήταν φρέσκος, εντελώς ιδιαίτερος, και κάθε άλλο παρά στερούνταν ιδεολογίας. Η νεολαία αγκάλιασε το δίσκο. Σε όλες σχεδόν τις φοιτητικές (και μαθητικές!) παρέες άκουγες να λένε την "Τρελή και αδέσποτη", το "Χαβαλεδιάρικο", το "Κυρ διευθυντά των δίσκων" …

Μίλτος Σαλβαρλής

Μανώλης Ρασούλης, 1945-2011

«Μισώ το τραγούδι της κουλτούρας. Γίνεται συνεχώς και πιο άχαρο, περιγράφει τις πραγματικότητες, καθόλου δεν τις εκφράζει. Το ελαφρολαϊκό πάλι ποτέ μου δεν το χώνεψα … Ο Χιώτης το κατάφερε καλούτσικα. Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στα "γαλλικά" με λίγο μπουζούκι. Η πλέμπα αντέδρασε αμέσως μ’ ένα  λιγδερό είδος που αργότερα ονομάστηκε, από τους υπερασπιστές της καθαρότητας της φυλής, ινδοπρεπές, τουρκογύφτικο ή γυφτιά. Είναι το αντίθετο του αρχοντορεμπέτικου. Το αρχοντορεμπέτικο ή ελαφρολαϊκό είναι το ρεμπέτικο καπελωμένο από την Ευρώπη, ενώ η "γυφτιά"  είναι ούτως ειπείν ρεμπέτικο καπελωμένο από την Ανατολή. Μα δεν είναι η πρώτη φορά που όταν οι άνθρωποι εδώ αγανακτούν, μουτζώνουν την Ευρώπη και λένε "καλύτεροι οι Τούρκοι". Το έχουμε αυτό και στον Μακρυγιάννη και στον Παπαδιαμάντη, το έχουμε και στον Καζαντζίδη, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών.... Γύρισα πίσω. Ο Μανώλης (σ.σ. Ρασούλης, 33 ετών τότε) και ο Νίκος (σ.σ. Ξυδάκης, 26 ετών τότε!) κοιμόντουσαν. Πρώτη φορά βλέπω παιδιά με ανησυχίες και ιδεολογίες και απ’ όλα, να διαλέγουν όχι το κουλτουριάρικο αλλά το ντιπ λαϊκό. ... "Καλημερούδια. Πώς σας φαίνεται για τίτλος η εκδίκηση της γυφτιάς;" Ήταν αγουροξυπνημένοι και το δέχτηκαν....»
Από το σημείωμα του Διονύση Σαββόπουλου στο εξώφυλλο του δίσκου

SPICE

Cluster satellites / European Space Agency

Το SPICE (Κέντρο Διαστημικής Διαδικτύωσης - Space Internetworking Center) του Πανεπιστημίου Θράκης στην Ξάνθη φιλοδοξεί να απλοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο διακινούνται τα διαστημικά δεδομένα στον πλανήτη μας. «Φανταστείτε ότι η NASA θέλει να παραλάβει δεδομένα από κάποια αποστολή στον Αρη και αυτά έχουν φτάσει σε έναν δορυφόρο που περιστρέφεται γύρω από τη Γη ή ότι το Αστεροσκοπείο Αθηνών θέλει να αξιοποιήσει τις μετρήσεις από κάποιο τροχιακό σκάφος», λέει ο κ. Τσαουσίδης, «αν έχουν ολιγόλεπτη οπτική επαφή με τους δορυφόρους, τότε η διαδικασία θα είναι εξαιρετικά χρονοβόρα». Γι' αυτό και οι επιστήμονες του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου στοχεύουν να δημιουργήσουν ένα δίκτυο στο οποίο θα διασυνδεθούν όλα τα ερευνητικά κέντρα ή εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο Διάστημα ώστε, αν ένα κέντρο χρειάζεται δεδομένα από έναν δορυφόρο και δεν μπορεί να τα ανακτήσει το ίδιο, να μπορεί να τα δρομολογήσει μέσω ενός άλλου σταθμού του δικτύου.
«Πρόκειται για ένα υπερδίκτυο όπου για να ενσωματωθεί μια εταιρεία ή ένα ίδρυμα θα πρέπει να εγκαταστήσει έναν ειδικό δρομολογητή», προσθέτει, «ενώ η γλώσσα επικοινωνίας τους θα είναι πάλι το διαστημικό διαδικτυακό πρωτόκολλο και η ανταλλαγή των δεδομένων μεταξύ τους θα γίνεται μέσω του συμβατικού Ιντερνετ». Μάλιστα, το πρώτο πιλοτικό υπερδίκτυο είναι ήδη έτοιμο και αναμένεται να ξεκινήσει σε λίγους μήνες τις δοκιμές· μέσα από αυτό, σταθμοί στο Πανεπιστήμιο της Θράκης, του Cambridge, του Colorado, το MIT και στο Αστεροσκοπείο Αθηνών θα διακινούν σε πραγματικές συνθήκες δεδομένα από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό ...
Κώστας Δεληγιάννης [Διαστημικό Ιντερνετ από τη Θράκη, Καθημερινή, 12 Μαρτίου 2011]

Mars Reconnaissance Orbiter

Άφιξη του Mars Reconnaissance Orbiter στον Άρη, Μάρτιος 2006 (καλλιτεχνική απεικόνιση) / NASA

Πριν από πέντε χρόνια, στις 10 Μαρτίου 2006, το σκάφος Mars Reconnaissance Orbiter «συνελήφθη» από τη βαρύτητα του κόκκινου πλανήτη και μπήκε σε τροχιά γύρω του. Το γεγονός αυτό είναι, για όσους γνωρίζουν, κρίσιμης (αν όχι υψίστης) σημασίας για οποιαδήποτε διαστημική αποστολή σε άλλο πλανήτη. Κι αυτό διότι αν οι υπολογισμοί και οι χειρισμοί της πορείας του σκάφους δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα (που είναι η «παγίδευση» του σκάφους από τη δύναμη βαρύτητας του πλανήτη και η είσοδος του σκάφους σε σταθερή τροχιά γύρω από τον πλανήτη), το σκάφος θα χαθεί στα πέρατα του διαστήματος ή θα τσακιστεί στην επιφάνεια του πλανήτη. Κάθε τέτοια απώλεια είναι μια μικρή τραγωδία για τον επιστημονικό κόσμο, καθώς τα διαστημικά σκάφη και τα επιστημονικά τους όργανα είναι πανάκριβα, όχι μόνον από πλευράς οικονομικής, αλλά και κυρίως από πλευράς μακροχρόνιων εξαντλητικών προσπαθειών επιστημονικού σχεδιασμού, κατασκευής και βαθμονόμησης, ώστε να εκπληρώσουν τον επιστημονικό τους στόχο.
Για τους χειριστές της NASA λοιπόν, η διαπίστωση της εισόδου του Mars Reconnaissance Orbiter (ή MRO χάριν συντομίας) σε τροχιά, έφερε πανηγυρισμούς και ανακούφιση! Ο MRO είχε εκτοξευτεί από το ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριντα επτά μήνες νωρίτερα, το πρωί της 12ης Αυγούστου 2005, και έχοντας διανύσει 500 εκατομμύρια χιλιόμετρα με μέση ταχύτητα περίπου 100 χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα (!), έφτασε σώος και αβλαβής στον πλανήτη των διαστημικών μας πόθων. Δύο εβδομάδες μετά την είσοδο του MRO σε αρειανή τροχιά, κατέφθασαν και οι πρώτες εικόνες της κάμερας υψηλής ανάλυσης HiRISE, που επιβεβαίωσαν τις δυνατότητες της υψηλής τεχνολογίας που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της.
Για τους λάτρεις του Άρη υπάρχει ο κεντρικός ιστοχώρος του MRO, με διεύθυνση http://mars.jpl.nasa.gov/mro/, που διαθέτει λεπτομερείς πληροφορίες για την πρόοδο της αποστολής και τα αποτελέσματά της.

Αμμοθίνες στον Άρη, εικόνα από τον Mars Reconnaissance Orbiter / NASA

the color of the flower at first blossom on a wet morning

Nikiforos Rose /  © I.A. Daglis

Because we are alive, the universe must be said to be alive. We are its consciousness as well as our own. We rise out of the cosmos and we see its mesh of patterns, and it strikes us as beautiful. And that feeling is the most important thing in all the universe - its culmination, like the color of the flower at first blossom on a wet morning. It's a holy feeling, and our task in this world is to do everything we can to foster it. And one way to do that is to spread life everywhere. To aid it into existence where it was not before, as here on Mars.

Hiroko in Green Mars of Kim Stanley Robinson [1994]

Κιλελέρ

100 και 1 χρόνια Κιλελέρ / © I.A. Daglis

Στις αρχές του 1910, κύριο αίτημα των κολίγων (των ακτημόνων γεωργών) της Θεσσαλίας ήταν η απαλλοτρίωση της γης και η διανομή των τσιφλικιών στους καλλιεργητές της, στη βάση της μικρής οικογενειακής ιδιοκτησίας.
Το Σάββατο 6 Μαρτίου 1910 είχε προγραμματιστεί πανθεσσαλικό συλλαλητήριο των κολίγων στη Λάρισα, με αφορμή τη συζήτηση του αγροτικού νομοσχεδίου στη Βουλή. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να συρρέουν στην πόλη διαδηλωτές από τα γύρω χωριά. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, κάπου 200 χωρικοί θέλησαν να επιβιβασθούν σε τρένο χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Ο διευθυντής των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων, Πολίτης, που επέβαινε στο τρένο, τους το αρνήθηκε. Οι χωρικοί οργίστηκαν κι άρχισαν να λιθοβολούν το συρμό, σπάζοντας τα τζάμια των βαγονιών. Τότε οι άνδρες της στρατιωτικής δύναμης που ευρίσκοντο εντός του τρένου και μετέβαιναν στη Λάρισα για το συλλαλητήριο, διατάχθηκαν από τους επικεφαλής να πυροβολήσουν στον αέρα για εκφοβισμό. Οι χωρικοί εξαγριώνονται και τους επιτίθενται με πέτρες και ξύλα. Οι στρατιώτες ξαναπυροβολούν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο αγρότες και να τραυματισθούν πολλοί ...

Κιλελέρ

Το αγροτικό ζήτημα στη Θεσσαλία εμφανίζεται οξυμένο από την επαύριο της ένταξης της περιοχής στην ελληνική επικράτεια το 1881. Οι κολίγοι υπήρξαν οι χαμένοι της ενσωμάτωσης και οι τσιφλικάδες οι μεγάλοι κερδισμένοι. Το λάθος των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής ήταν ότι εφάρμοσαν το ρωμαϊκό και γερμανικό δίκαιο που ίσχυε στην Παλαιά Ελλάδα, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των κολίγων βάσει του οθωμανικού δικαίου. Επί Τουρκοκρατίας, οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων). Με τη νέα κατάσταση, οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου. Δηλαδή οι "ελεύθεροι" αγρότες του νεοελληνικού κράτους βρέθηκαν σε πολύ δυσμενέστερη θέση από τους υποτελείς στους Οθωμανούς προγόνους τους. Οι κολίγοι διεκδίκησαν μαχητικά την επαναφορά των πραγμάτων στο προηγούμενο καθεστώς, ενώ έθεταν και θέμα απαλλοτριώσεων. Ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης, που κυριαρχούσε στην πολιτική σκηνή, ήταν αντίθετος με τη διανομή της γης στους κολίγους, γιατί δεν ήθελε να χάσει τους ξένους επενδυτές και την εισροή νέων κεφαλαίων στην Ελλάδα... Σας θυμίζει κάτι;

Διονύσης Σαββόπουλος - Κιλελέρ

floating

floating / © I.A. Daglis 

Anything was possible, anything could happen – in that sense they were, in just these last few days, perfectly free. Free of the past, free of the future, weightless in their own warm air, floating like spirits about to invest a material world …

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Μονοπάτια των αστεριών

Carina Nebula / Hubble Space Telescope / NASA / ESA

Θα μου επιτρέψετε να πω και δυο λόγια για τη σχέση των ανθρώπων με τ’ άστρα.
Θα ξεκινήσω με έναν αμφίσημο αφορισμό του συναδέλφου αστροφυσικού, Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου: Η νύχτα φανερώνει κόσμους που κρύβει το φως.

Ο αφορισμός μπορεί βεβαίως να αναφέρεται και σε πράγματα άλλα εκτός από τα αστέρια που μας φανερώνονται τη νύχτα, όταν παύει να τα κρύβει το φως του εγγύτατου άστρου, του Ήλιου. Αλλά ας μείνουμε στα αστέρια.
Η σχέση μας με τα άστρα είναι διπλοπρόσωπη, γι’ αυτό και ο χώρος που φιλοξενεί τη σημερινή εκδήλωση – ο διπλοπρόσωπος θεός των Ρωμαίων Ιανός – είναι πράγματι ο πιο κατάλληλος χώρος.
Η σχέση μας με τα άστρα είναι διπλοπρόσωπη διότι τα άστρα είναι θανατηφόρα για τη ζωή, αν είσαι αρκετά κοντά τους, αλλά από την άλλη ευεργετικά για τη ζωή, αφού το εγγύτατο στη Γη αστέρι – ο Ήλιος, διασώζει τη ζωή από τη θανατηφόρο παγωνιά του σύμπαντος.
Διπλοπρόσωπη διότι ζούμε πάνω σε ένα «παρολίγον αστέρι» - δηλ. ένα ουράνιο σώμα που απέτυχε να υλοποιήσει το «όνειρο της ζωής του» να γίνει αστέρι (μεταφορικά, αλλά κυρίως κυριολεκτικά), και μπορεί χάρη σε αυτή την αποτυχία του να φιλοξενεί τη ζωή επάνω του.
Διπλοπρόσωπη διότι κανένα αστέρι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει δικό μας, παρά τη λαχτάρα που έχουμε γι’ αυτά – κι όμως, το σώμα μας είναι φτιαγμένο, κυριολεκτικά, από αστρική σκόνη, αφού το ασβέστιο στα κόκκαλά μας και ο σίδηρος στο αίμα μας προέρχονται από τις στάχτες πεθαμένων αστεριών.

Νυχτερινό - Σωκράτης Μάλαμας

Hollywood - the promised land

Sunset Boulevard, Hollywood, LA

The bus arrived in Hollywood ... I looked greedily out of the window: stucco houses and palms and drive-ins, the whole mad thing, the ragged promised land, the fantastic end of America. We got off the bus at Main Street, which was no different from where you get off a bus in Kansas City or Chicago or Boston - red brick, dirty, characters drifting by, trolleys grating in the hopeless dawn, the whorey smell of a big city.
Jack Kerouac [On the Road, 1951]