Ποιοί είχαν τη διάθεση να επαναστατήσουν; Οι κοτσαμπάσηδες, που ο Καποδίστριας αποκαλούσε "Χριστιανούς πασάδες"; Οι αρματολοί που υπεράσπιζαν μόνο το κόλι τους; Οι Αρβανίτες καραβοκύρηδες της Ύδρας και των Σπετσών; Οι Χιώτες που ζούσαν ζωή χαρισάμενη; Οι Σουλιώτες, που, μολονότι Χριστιανοί, μόνο κατοπινά συνέδεαν την εξέγερσή τους με την Επανάσταση; Ο αγροτικός πληθυσμός που υπέφερε περισσότερο από τους Ρωμιούς δυνάστες του; Οι Συριανοί και οι Τήνιοι που δεν γνώρισαν σκλαβιά; Κωστής Παπαγιώργης [Κέντρο Δηλητηριάσεων, 2006]
Deux etudes de costumes souliotes, Eugene Delacroix
Ιδού ένα από τα πιστοποιητικά που έδινε ο Αρχηγός Μακρυγιάννης στα βασανισμένα του παλληκάρια, όταν έψαχναν αυτά χρόνια μετά την αθλοφορία τους, μια ισχνή βοήθεια του Ελληνικού Κράτους, του εντελώς δικού τους δημιουργήματος για να καλύψουν κάπως τα πληγιασμένα τους κορμιά. Ώστε να δούμε - μήπως και υποψιαστούμε - εμείς οι άγονοι επίγονοι, ποια ελληνικά μας έδωσαν τόπο, ποια γλώσσα μας δώρησε ελευθερία. Ο συναγωνιστής του Μακρυγιάννη λέγεται Ακρίβος Στεργίου:
φανερόνο οτι ο ακριβος στεργιο μακεδονας ειταν εις την οδηγιαν το γιανι βελετζα αγονιστι παντο με πατριωτισμο κε πουλι γενεοτιτα κε καταξοχι εις νιοκαστρον οταν εβγεναμεν εξο αννατιον τον οχτρον ις τα χαρακοματα τους ειταν κι αυτος ενας απου τος πουλα γενεος κι αγαθος αγονιστας κι οταν ει τορκει ορμισαν αννατιον του καστρο κι εβικαμεν κε τος αντιπουλεμισαμεν κε τος πισουδρομισαμεν εδιξε ο ειδιος απιρι γενεοτιτα κε πιλιγοθι εις το στομα το κι εις τα δυον του πουδαρια κε κειντινεψαμεν να τον σουσουμεν απου τος τορκος ος καλος γνοριζο αυτον τον αγονιστι μ ολι μο τιν ευκαριστισιν κατα την ζιτισιν του το δινο το παρον μο να το χρισιμεψι οθεν του αννικει
1841 νοεβριου 7 αθινα
πατριοτις
μακριγιανις
... αυτός, ο Πρώτος των Ελλήνων, μέσα στις πυορροούσες πληγές του, τα έντερά του τα ξεκοιλιασμένα, τα μυαλά του τα χυμένα έξω από το τσακισμένο κρανίο του, να προσπαθεί, Αυτός, ο τελευταίος Έλληνας του Ελύτη, να γρατσουνίσει κάτι, ένα ίχνος αγάπης με γράμματα αγράμματα, σκοτωμένες λέξεις για τα παλληκάρια του, τα εξοντωμένα για μας ...
Κώστας Γ. Ζουράρις [Να την χέσω τέτοια λευτεριά, οπού θα κάμω εγώ εσένα πασιά!, 2009]
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, υποστράτηγος του ρωσικού στρατού και υπασπιστής του τσάρου Αλεξάνδρου Α', αφήνει δόξες, πλούτη και ανέσεις και ηγείται της ελληνικής επανάστασης στη Μολδοβλαχία. Στις 24 Φεβρουαρίου 1821 κυκλοφορεί από το Ιάσι (της σημερινής Ρουμανίας) την περίφημη προκήρυξή του "Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος":
Η ώρα ήλθεν, ω Άνδρες Έλληνες! Πρό πολλού οι λαοί της Ευρώπης, πολεμούντες υπέρ των ιδίων Δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν, αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν, και δι’ αυτής πάσαν αυτών την Ευδαιμονίαν.
Οι αδελφοί μας και φίλοι είναι πανταχού έτοιμοι, οι Σέρβοι, οι Σουλιώται, και όλη η Ηπειρος, οπλοφορούντες μας περιμένωσιν• ας ενωθώμεν λοιπόν με Ενθουσιασμόν!
η Πατρίς μας προσκαλεί!
Η Ευρώπη, προσηλώνουσα τους οφθαλμούς της εις ημάς, απορεί δια την ακινησίαν μας. Ας αντηχήσωσι λοιπόν όλα τα Όρη τής Ελλάδος από τον Ήχον τής πολεμικής μας Σάλπιγγος, και αι κοιλάδες από την τρομεράν κλαγγήν των Αρμάτων μας. Η Ευρώπη θέλει θαυμάση τας ανδραγαθίας μας, οι δε τύραννοι ημών τρέμοντες και ωχροί, θέλουσι φύγει απ’ έμπροσθέν μας.
Οι φωτισμένοι λαοί της Ευρώπης ενασχολούνται εις την αποκατάστασιν της ιδίας ευδαιμονίας• και πλήρεις ευγνωμοσύνης δια τας προς αυτούς των Προπατόρων μας ευεργεσίας, επιθυμούσι την ελευθερίαν της Ελλάδος.
Ημείς, φαινόμενοι άξιοι της προπατορικής αρετής και του παρόντος αιώνος, είμεθα Εύελπεις, να επιτύχωμεν την υπεράσπισιν αυτών και βοήθειαν• πολλοί εκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν έλθη, δια να συναγωνισθώσι με ημάς. Κινηθήτε, ω φίλοι, και θέλετε ιδή μίαν Κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαιά μας! Θέλετε ιδή και εξ αυτών των εχθρών μας πολλούς, οίτινες, παρακινούμενοι από την δικαίαν μας αιτίαν, να στρέψωσι τα Νώτα προς τον εχθρόν και να ενωθώσι με ημάς• ας παρρησιασθώσι με ειλικρινές φρόνημα. Η Πατρίς θέλει τους εγκολπωθή! Ποίος λοιπόν εμποδίζει τους ανδρικούς σας Βραχίονας; ο άνανδρος εχθρός μας είναι ασθενής και αδύνατος. Οι στρατηγοί μας έμπειροι και όλοι οι ομογενείς γέμουσιν ενθουσιασμού! ενωθήτε λοιπόν, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες! ας σχηματισθώσι φάλαγκες εθνικαί, ας εμφανισθώσι Πατριωτικαί λεγεώνες, και θέλετε ιδή τους παλαιούς εκείνους Κολοσσούς του δεσποτισμού να πέσωσιν εξ ιδίων, απέναντι των θριαμβευτικών μας Σημαιών! Εις την φωνήν της Σάλπιγκός μας όλα τα παράλια του Ιωνίου και Αιγαίου πελάγους θέλουσιν αντηχήση• τα Ελληνικά πλοία, τα οποία εν καιρώ ειρήνης ήξεραν να εμπορεύωνται, και να πολεμώσι, θέλουσι σπείρη εις όλους τους λιμένας του τυράννου με το πυρ και την μάχαιραν, την φρίκην και τον θάνατον…
Ποία ελληνική ψυχή θέλει αδιαφορήση εις την πρόσκλησιν της Πατρίδος; Εις την Ρώμην ένας του Καίσαρος φίλος σείων την αιματομένην χλαμύδα του τυράννου, εγείρει τον λαόν. Tι θέλετε κάμη Σεις ω Έλληνες, προς τους οποίους η Πατρίς γυμνή δεικνύει μεν τας πληγάς της και με διακεκομμένην φωνήν επικαλείται την βοήθειαν των τέκνων της; Η θεία πρόνοια, ω φίλοι Συμπατριώται, ευσπλαγχνισθείσα πλέον τας δυστυχίας μας, ηυδόκησεν ούτω τα πράγματα, ώστε με μικρόν κόπον θέλομεν απολαύση με την ελευθερίαν πάσαν ευδαιμονίαν. Αν λοιπόν από αξιόμεμπτον αβελτηρίαν αδιαφορήσωμεν, ο τύραννος, γενόμενος αγριώτερος, θέλει πολλαπλασιάση τα δεινά μας, και θέλομεν καταντήση δια παντός, το δυστυχέστερον πάντων των εθνών.
Στρέψατε τους οφθαλμούς σας, ω Συμπατριώται, και ίδετε την ελεεινήν μας κατάστασιν! ίδετε εδώ τους Ναούς καταπατημένους! εκεί τα τέκνα μας αρπαζόμενα δια χρήσιν αναιδεστάτην της αναιδούς φιληδονίας των βαρβάρων τυράννων μας! τους οίκους μας γεγυμνωμένους, τους αγρούς μας λεηλατισμένους και ημάς αυτούς ελεεινά ανδράποδα!
Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον Ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν! λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την Πατρίδα, και την Ορθόδοξον ημών Πίστιν, από την ασεβή των ασεβών Καταφρόνησιν.
Μεταξύ ημών ευγενέστερος είναι, όστις ανδρειοτέρως υπερασπισθή τα δίκαια της Πατρίδος, και ωφελιμοτέρως την δουλεύση. Το έθνος συναθροιζόμενον, θέλει εκλέξη τους Δημογέροντάς του, και εις την ύψιστον ταύτην Βουλήν θέλουσιν υπείκει όλαι μας αι πράξεις…
Ας κινηθώμεν λοιπόν μέ εν κοινόν φρόνιμα. Οι πλούσιοι ας καταβάλωσιν μέρος της ιδίας περιουσίας, οι ιεροί ποιμένες ας εμψυχώσωσι τον λαόν με το ίδιόν των παράδειγμα, και οι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. Οι δε εν ξέναις αυλαίς υπουργούντες στρατιωτικοί και πολιτικοί ομογενείς, αποδίδοντες τας ευχαριστίας εις ην έκαστος υπουργεί δύναμιν, ας ορμήσωσιν όλοι εις το ανοιγόμενον ήδη μέγα και λαμπρόν στάδιον, και ας συνεισφέρωσιν εις την πατρίδα τον χρεωστούμενον φόρον, και ως γενναίοι ας ενοπλισθώμεν όλοι, άνευ αναβολής καιρού, με το ακαταμάχητον όπλον της ανδρείας. Και υπόσχομαι, εντός ολίγου την νίκην και μετ’ αυτήν παν αγαθόν. Ποίοι μισθωτοί και χαύνοι δούλοι τολμούν να αντιπαραταχθώσιν απέναντι λαού, πολεμούντος υπέρ της ιδίας ανεξαρτησίας; Μάρτυρες οι Ηρωικοί αγώνες των προπατόρων μας• Μάρτυς η Ισπανία, ήτις πρώτη και μόνη κατετρόπωσε τας αηττήτους φάλαγκας ενός τυράννου.
Με την Ένωσιν, ω Συμπολίται, με το προς την ιεράν Θρησκείαν Σέβας, με την προς τους Νόμους και τους Στρατηγούς υποταγήν, με την ευτολμίαν και σταθηρότητα, η νίκη μας είναι βεβαία και αναπόφευκτος. Αυτή θέλει στεφανώση μέ δάφνας αειθαλείς τους Ηρωικούς αγώνας μας, αυτή με χαρακτήρας ανεξαλείπτους θέλει χαράξη τα ονόματα ημών εις τον ναόν της αθανασίας, δια το παράδειγμα των επερχομένων γενεών. Η Πατρίς θέλει ανταμείψη τα ευπειθή και γνήσιά της τέκνα, με τα βραβεία της δόξης και τιμής• τα δε απειθή και κωφεύοντα εις την τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει αποκηρύξη ως νόθα και Ασιανά σπέρματα, και θέλει παραδώση τα ονόματά των, ως άλλων προδοτών, εις τον αναθεματισμόν και κατάραν των μεταγενεστέρων.
Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω Ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών! Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, οι οποίοι, δια να μάς αφήσωσιν ελευθέρους, επολέμησαν και απέθανον εκεί! Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν του Επαμεινώνδου Θηβαίου, και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους, εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτωνος, οι οποίοι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικόν ζυγόν, εις εκείνην του Τιμολέοντος, όστις απεκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας, μάλιστα εις εκείνας τον Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαροτέρους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον, με πολλά μικρόν κόπον, να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου.
Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι. Η Πατρίς Μας Προσκαλεί!
Αλέξανδρος Υψηλάντης
Την 24ην Φεβρουαρίου 1821, Εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου
Nothing is a greater stranger to my breast, or a sin that my soul more abhors, than that black and detestable one, ingratitude. George Washington, Letter to Governor Dinwiddie (29 May 1754)
21 Φεβρουαρίου, επέτειος της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, μέρα γιορτινή για κάθε Ηπειρώτη.
Απ΄ έξω από τα Γιάννενα, σ΄ ένα ψηλό κλαδί,
Πουλί - πουλάκι εκάθισε και γλυκοκελαειδεί.
Ανοίχτε στράτα διάπλατη και στράτα μυρωμένη
κι έρχεται η Λευτεριά η κυρά με τ΄ άνθη στολισμένη.
Τ΄ ακούνε οι σκλάβοι, που βαθειά σ’ ονείρου βάθος ζούνε
Και τα κεριά ετοιμάζουνε και τους παλμούς κρατούνε,
Και το καλό φθινόπωρο με κάποια ανατριχίλα
Στρώνει τ’ ολόχρυσο χαλί με τα στερνά του φύλλα. Στέφανος Δάφνης [Στα Γιάννενα, 1915]
Star-forming region N90 / NASA, ESA and the Hubble Heritage Team
… and when no hope was left in sight on that starry
starry night
you took your life as lovers often do;
But I could have told you
Vincent
this world was never
meant for one
as beautiful as you.
Plaza de Santa Cruz in the Barrio de Santa Cruz, the former Jewish quarter of Sevilla (Spain)
Σήκω βοριά, έλα νοτιά, φυσήξτε τα κλωνιά μου
να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού οι ευωδιές μου.
Σήκω βοριά, έλα νοτιά, φυσήξτε τα κλωνιά μου
να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου.
Κι ας κατεβεί ο άντρας μου στον κήπο που 'ν' δικός του
για να γευτεί όποιο καρπό απ' τα κλαδιά του θέλει
To play an ancient instrument is to be at once fortunate and cursed. Fortunate, because you can call up sounds that have all but disappeared from music, like words that have fallen out of a language. Cursed, because most people expect you to be a "traditional musician," a messenger from the past whose peculiar duty it is to defy time itself. You have a role, and not merely an instrument, to play, and that role can quickly become a trap. Anouar Brahem is a Tunisian master of the oud, the Arabic lute, a pear-shaped, wooden box with five or six double strings that produce a dry, haunting sound. Originally played as an accompaniment to the poetry of traveling Arab minstrels before the rise of Islam, it is widely seen as a symbol of cultural continuity. Yet this is a somewhat misleading view. For the oud's history is also peopled with innovators like Mr. Brahem, who have transformed its style much as Arab poets have revolutionized their language.
''All traditions arise as ruptures with their epoch,'' said Mr. Brahem, who will be appearing at Joe's Pub on Tuesday. ''In the history of Arabic music there have been many such ruptures, with Ishak El Maousili or Ziryab for instance.''
The reference to Ziryab, a ninth-century Iraqi virtuoso who is said to have memorized 10,000 songs, is telling. Chased from Baghdad by El Maousili, his jealous mentor, Ziryab fled in 822 to Cordoba, where he introduced Moorish Spain to the oud and laid the foundations of Andalusian music. Ziryab's influence can still be heard in the work of Spanish flamenco guitarists like Paco de Lucia.
When Mr. Brahem praises de Lucia in his soft, mellifluous French as ''one of my masters,'' you realize that the adventures of the oud, a link between the civilizations of East and West, have come full circle.
Mr. Brahem, 45, who spoke by phone from his apartment in Tunisia, lives in the ancient coastal city of Carthage. His American tour, his first in 12 years, coincides with the release of ''Le Pas du Chat Noir'' (''The Black Cat's Footsteps''), a meditative trio recording with the pianist François Couturier and the accordionist Jean-Louis Matinier.
The album is at once an extension and an audacious departure from the tradition of the oud. Despite his formidable knowledge of the maqamat, an ornate system of modes that anchors Arabic music, he seldom bases his improvisations directly on the maqams. His phrasing is pure and uncluttered, expressing itself through silence nearly as often as sound. If he is an heir of the Mounir Bachir, the Iraqi who was known as the ''emir of the oud,'' he is equally an heir of Don Cherry, the free-jazz trumpeter who returned from his travels in North African and Indian villages to create an inspired and altogether personal synthesis of jazz and indigenous modes of improvisation. As the jazz bassist Dave Holland, who played on Mr. Brahem's 1999 album, ''Thimar,'' put it: ''Anouar's music is sensitive, passionate and eloquent.''
At Joe's Pub, Mr. Brahem will be performing with his band Astrakhan Café, a trio featuring Lassad Hosni, a Tunisian percussionist with a light, beautifully refined touch, and Barbaros Erkose, a Turkish-born Gypsy clarinetist who marries Eastern wailing with the cry of 60's free jazz. Named after a town in Central Asia, Astrakhan Café is Mr. Brahem's most ''ethnic'' ensemble (and, not incidentally, his hardest-swinging) but his concept of ethnicity is characteristically supple.
''I've never been to Astrakhan,'' he said. ''For me, it is, above all, an imaginary place, a crossroads of East and West.''
Mr. Brahem, a son of a printer, was born in Tunis in 1957, a year after his country achieved independence. Though he shared his father's love of Egyptian popular music, he was especially captivated by ''music that even my grandmother no longer listened to,'' the work of early 20th-century Egyptian operetta composers like Sayed Darwish. It was this taste for old things that led him to take up the oud at the age of 10, and to enroll at the National Conservatory, where he studied with Ali Sriti, a master of the maquamat. At 18, he began taking lessons at Sriti's home.
''For the next four years, I spent all my afternoons at his house,'' he recalled. ''Arab music is like jazz in being a very oral music. If you learn it in school, you really can't enter the interior of things.''
Through Sriti, Mr. Brahem discovered a vanishing tradition, that of the takht, a small, chamber ensemble that typically consists of an oud, a qanoun (a 26-string zither), a violin and one or two percussion instruments. In the takht, each instrumentalist alternates between playing with the group and solo improvisation, much as in jazz. In the Tunisia of Mr. Brahem's youth, the takht was all but eclipsed by big ensembles playing in the garish Egyptian-Lebanese style. In those bands, he said, ''the oud had lost its stature, becoming a merely decorative instrument.''
Deeply immersed though he was in the maqamat, Mr. Brahem felt the irresistible pull of the new, and like many of his peers in the late 1970's, he developed a passion for the films of Pasolini and Bergman, for avant-garde French philosophy and for painting.
His musical tastes were no less outward-looking. In the music of Turkey and Greece, and in flamenco, Mr. Brahem said, he ''came to think of the Mediterranean sound as my musical universe.'' At 15, he heard Keith Jarrett's solo recording, ''The Köln Concert,'' which reminded him of a taqsim, a solo improvisation in Arabic music exploring the various dimensions of the maqams.
All these influences found their way into Mr. Brahem's music. When he finally mustered the courage to perform it in public, he provoked heatedly polemical responses in the Tunisian press. Most Tunisians, unaccustomed as they were to purely instrumental music like Mr. Brahem's, were simply perplexed.
''People would ask me, 'Who's singing with you?,' and when I said no one, they found it strange,'' he said.
There was no way he could support himself in Tunisia, so in 1981 he moved to Paris with his wife and their year-old son. The French were hardly more receptive to his work: ''In France, to be an Arab or African musician who didn't play traditional music was to be automatically suspect.'' But he eventually found work in Paris writing music for the Tunisian cinema. Composing for film, he arrived at his mature style, a poetic mélange of jazz, minimalism and Eastern influences that manages to swing while preserving a sense of the sacred.
In 1985, Mr. Brahem moved back to Tunis. Three years later he sent a few homemade tapes to Manfred Eicher, the head of ECM, the Munich-based label. Mr. Eicher came upon Mr. Brahem's package while rummaging through the mailroom. ''The music on the tapes sounded incredibly inspiring,'' he said. ''In places, Anouar was playing music I didn't believe the oud was capable of.''
In 1990, Mr. Brahem made his first album for ECM, ''Barzakh,'' a mesmerizing recording with the violinist Bechir Selmi and Mr. Hosni, the percussionist. He has released six more albums for ECM, each one strikingly different from the last. Mr. Brahem wrote most of ''Le Pas du Chat Noir'' on his piano, having laid down his oud for the first time since his childhood. ''The sound of the oud has an identity and a specific Arabic character,'' he said. ''The piano gives me another sonority.'' It was only later that he picked up the oud, accompanying Mr. Couturier, the pianist. Mr. Matinier, the accordionist, was the last to come on board, because Mr. Brahem needed ''a sustaining sound.''
Filled with variable tempo markings and subtle changes in dynamics, the score for ''Le Pas du Chat Noir'' leaves little room for improvisation. At the same time, Mr. Brahem said, ''I wanted the spontaneity of gesture, the elasticity you hear in improvised music.''
Composed of elegantly flowing lines and somber, breathlike silences, the music shimmers with the overtones of the piano. ''This is a music of whispers,'' he said. ''You shouldn't listen to it too loud.''
Mr. Brahem bases several of the tunes on spare, broken chords, repeated in the childlike manner of Satie. Simple though they are, however, they contain beguiling Arabesques. The three musicians rarely appear at once, performing as a trio on only seven of the album's 12 tracks. For the most part, you hear duets -- piano and oud, oud and accordion, accordion and oud. The musicians often double each other's lines, but seldom in unison, which enhances the music's intimacy while producing a floating, echo effect.
If every band projects “an image of community,” as the critic Greil Marcus once suggested, then Mr. Brahem’s trio – part takht, part jazz trio, part chamber ensemble – evokes a kind of 21st century Andalusia, in which European and Arab sensibilities have merged so profoundly that the borders between them have dissolved. The image may be utopian, but its beauty is undeniable.
Adam Shatz, The New York Times, September 29, 2002
Le Chat Noir (French for "The Black Cat") was a 19th-century cabaret, meaning entertainment, in the bohemian Montmartre district of Paris. It was opened on 18 November 1881 at 84 Boulevard Rochechouart by the artist Rodolphe Salis, and closed in 1897 after Salis' death (much to the disappointment of Picasso and others who looked for it when they came to Paris for the Exposition in 1900).
Σε μια έκτακτη σύσκεψη, δραματική, συνοδευόμενη από εδέσματα αρρενωπά, εδέσματα ηρωικά και λιπαρά, κοκορέτσι, γαρδούμπα και σπληνάντερο, αποφάσισαν να δώσουν ένα αξιοπρεπές και δίκαιο τέλος στο μαρτύριό τους. Θα διαγωνίζονταν στη μαγειρική. Θα παρασκεύαζαν το ίδιο φαγητό – επελέγη ο παραδοσιακός μουσακάς – και σε ένα κοινό, λυτρωτικό δείπνο, η Νανά θα επιβράβευε τον μουσακά της αρεσκείας της. Ο παρασκευαστής του επιβραβευμένου μουσακά θα αναδεικνυόταν νικητής του διαγωνισμού με έπαθλο της νίκης την ίδια τη Νανά. Ο ηττημένος θα αποχωρούσε σιωπηλά, αποχαιρετώντας για πάντα την ερωμένη του… Στο πιάτο της ολιγόφαγης θεάς τοποθέτησαν δύο μικρά κομμάτια μουσακά. Πάνω στο κομμάτι του Δαμοκλή υπήρχε ένα γιασεμί και πάνω στο κομμάτι του Δημήτρη ένα ανθάκι γαζίας…
Replica of the log cabin in which Lincoln was born in Western Kentucky
On 12 February 1809, Abraham Lincoln was born in a one-room log cabin on the Sinking Spring Farm in southeast Hardin County, Kentucky - at that time a frontier area of the United States. When Lincoln was nine, his 34-year-old mother died. Lincoln's formal education consisted of approximately 18 months of classes from several itinerant teachers; he was mostly self-educated and was an avid reader. Lincoln regretted his father's lack of education, and did not like the hard labor associated with frontier life...
Any people anywhere being inclined and having the power have the right to rise up and shake off the existing government, and form a new one that suits them better. This is a most valuable, a most sacred right—a right which we hope and believe is to liberate the world. Nor is this right confined to cases in which the whole people of an existing government may choose to exercise it. Any portion of such people that can may revolutionize and make their own of so much of the territory as they inhabit.
Speech of Abraham Lincoln in the United States House of Representatives, January 12, 1848
A student protester stands on a barrier in Parliament Square on December 9, 2010 in London.
Oli Scarff, Getty Images
That is the real issue. That is the issue that will continue in this country when these poor tongues of Judge Douglas and myself shall be silent. It is the eternal struggle between these two principles - right and wrong - throughout the world. They are the two principles that have stood face to face from the beginning of time, and will ever continue to struggle. The one is the common right of humanity and the other the divine right of kings. It is the same principle in whatever shape it develops itself. It is the same spirit that says, 'You work and toil and earn bread, and I'll eat it.' No matter in what shape it comes, whether from the mouth of a king who seeks to bestride the people of his own nation and live by the fruit of their labor, or from one race of men as an apology for enslaving another race, it is the same tyrannical principle.
Abraham Lincoln, Seventh and Last Joint Debate with Steven Douglas, held at Alton, Illinois, October 15, 1858
Wie viele Mauern müssen noch fallen, bis wir aufhören, uns vor fallenden Mauern zu fürchten?
Die Bilder aus Ägypten sind bewegend wie die der sanften Revolution von 1989: die Familien mit Kindern, die Betenden, die Friedlichkeit im Umgang mit den Soldaten. Kairo müsste für die Menschheitshoffnung stehen, mit der die Welt mitfiebert. Die repressive Regime überall zittern – China, Syrien, die Hamas-Miliz in Gaza sind tief beunruhigt.
How many walls have to fall even more, until we stop being afraid of falling walls?
The pictures of Egypt are moving, just as those of the Velvet Revolution of 1989: Families with children, the praying people, the serenity in dealing with the soldiers. Cairo should be hope for humanity, a hope that excites people. The repressive regimes all over the world tremble - China, Syria, the Hamas militia in Gaza are deeply worried.
Jan Ross and Bernd Ulrich [“Sie sind so frei”, Die Zeit, 2 February 2011]
Νάναι σα να μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φιδωτό που σβει στα χάη,
και σένα τού καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.
Και ναν' σαν κάτι να μού λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μάς σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων. Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός
για ένα – με γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
έξω απ' τον κύκλο των νερών – στα χάη.
Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί
περ' από τόπους και καιρούς, έως ότου – φως μου –
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κειν' η κορδέλα η φανταιζί) βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου . . .
February 4, 1945: Yalta Conference opening. Sometimes called the Crimea Conference and codenamed the Argonaut Conference (obviously because of the location), it was a wartime meeting of the heads of government of the United States, the United Kingdom, and the Soviet Union — President Franklin D. Roosevelt, Prime Minister Winston Churchill, and General Secretary Joseph Stalin, respectively —for the purpose of discussing Europe's postwar reorganization. Mainly, it was intended to discuss the re-establishment of the nations of war-torn Europe. The conference convened in the Livadia Palace near Yalta, the Crimea. It was the second of three wartime conferences among the Big Three (Churchill, Roosevelt and Stalin). Stalin, insisting that his doctors opposed any long trips, rejected Roosevelt's suggestion to meet on the Mediterranean. He offered, instead, to meet at the Black Sea resort of Yalta, in the Crimea.
Each leader had an agenda for the Yalta Conference: Roosevelt asked for Soviet support in the U.S. Pacific War against Japan, specifically invading Japan; Churchill pressed for free elections and democratic governments in Eastern and Central Europe (specifically Poland); and Stalin demanded a Soviet sphere of political influence in Eastern and Central Europe, an essential aspect of the USSR's national security strategy.
But February made me shiver
With every paper I’d deliver.
Bad news on the doorstep;
I couldn’t take one more step.
…
And in the streets: the children screamed,
The lovers cried, and the poets dreamed.
But not a word was spoken;
The church bells all were broken.
And the three men I admire most:
The father, son, and the holy ghost,
They caught the last train for the coast The day the music died.
Don McLean [American Pie, 1971]
On February 3, 1959, a small-plane crash near Clear Lake, Iowa, killed three American rock and roll musicians: Buddy Holly, Ritchie Valens, and J. P. "The Big Bopper" Richardson, as well as the pilot, Roger Peterson. The day was later called The Day the Music Diedby Don McLean, in his song "American Pie".
