Life in Space

  

Εκδήλωση του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών και του Milano Design Film Festival Greece για την πρακτική και συναισθηματική ζωή στο διάστημα, με τους:

Annie Markitanis, Ioannis Daglis, George Lordos, Alexandros Lordos, Xavier de Kestelier, Adrianos Golemis

Video της εκδήλωσης

Μαυριώτισσα

26 Ιουλίου 1986. Καστοριά. Στην Παναγία τη Μαυριώτισσα ... γεύομαι τον χρόνο και τον θάνατο κι αυτά που μένουν ..

Ιερουσαλήμ

Ιερουσαλήμ: Το Δυτικό Τείχος (Τείχος των Δακρύων)

Το χέρι μου να ξεχαστεί ποτές μου αν σε ξεχάσω

Ιερουσαλήμ· η γλώσσα στο λαρύγγι μου ας κολλήσει
Αν δε θα σε στοχάζουμαι κι αν δε θα σε θυμιέμαι
Και μες στην τρέλα της Χαράς!
Ψαλμοί, ρλζ’

Ιερουσαλήμ, ακυβέρνητη πολιτεία,
Ιερουσαλήμ, πολιτεία της προσφυγιάς.
Γιώργος Σεφέρης (Ο Στρατής Θαλασσινός στη Νεκρή Θάλασσα, από το Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’, 1944)

Ιερουσαλήμ: Σουκ στην παλιά πόλη / © I.A. Daglis

The Castle of Karytena

The Castle of Karytena / © I.A. Daglis 

Und als wir auf dem Hügel das berühmte Castell von Karytäna erblickten, spürten wir, daß heute in dieser unruhigen Beleuchtung und bei den Sorgen unserer Zeit dieses strenge, kriegerische, jähe Castell viel treuer als jeder griechische Tempel die Landschaft um uns und in uns ausdrückt. Zu seinen Füßen fließt der Alpheios, im Hintergrund, am Horizont, schimmert der Chelmos. Karytäna ist wahrlich das Toledo Griechenlands mit seinen alten Häusern, mit seinen byzantinischen Kirchen und seiner rauhen Seele. Das Castell einsam, aschgrau wie ein Falke, erhebt sich auf dem Gipfel und halt Wache.

And when we saw the famous castle of Karytena on the hill, we felt that today, under the restless light and in our troubled times, this strict, martial, brusque castle, embodied the landscape around us and within ourselves much more faithfully than any Greek temple. Alpheios flows at its feet, and Chelmos shimmers in the horizon. Karytena is indeed the Greek Toledo, with its old houses, its byzantine churches and its rough soul. The castle, lonely and ash-gray like a falcon, rises on the peak and keeps guard.

Nikos Kazantzakis [Journeying, 1937]

Byzantine church in Karytena / © I.A. Daglis

Το ζωγραφισμένο χωριό

Πυργί Χίου, 2005 / I.A. Daglis

Σας γράφω από ένα άγνωστο, νεραϊδένιο χωριό, όπου τα χρώματα μπερδεύονται σ’ ένα ουράνιο τόξο από σπίτια, όπου οι προσόψεις είναι κοσμημένες με κύκλους, με ρόμβους, με βέλη και με καμπύλες, σας γράφω από την καρδιά ενός μεγάλου εμβλήματος, από δρόμους όπου τα σπίτια τους, σαν τραπουλόχαρτα για γίγαντες, καθρεφτίζουν τα αφηρημένα όνειρα κάποιου άγνωστου χτίστη, σας γράφω από ένα ρόδινο και χρυσαφί μέρος που το κυκλώνουν ξεροί λόφοι και όπου έχω ήδη ξεχάσει τη θάλασσα…

Jacques Lacarriere [Το ελληνικό καλοκαίρι, 1975]

Saint Basil

Moscow 2007 / © I.A. Daglis

The Cathedral of the Protection of Most Holy Theotokos on the Moat (Russian: Собор Покрова пресвятой Богородицы, что на Рву), popularly known as Saint Basil's Cathedral (Russian: Собор Василия Блаженного), is a Russian Orthodox cathedral erected on the Red Square in Moscow in 1555–1561. Built on the order of Ivan IV of Russia to commemorate the capture of Kazan and Astrakhan, it marks the geometric center of the city and the hub of its growth since the 14th century. It was the tallest building in Moscow until the completion of the Ivan the Great Bell Tower in 1600.

The original building, known as "Trinity Church" and later "Trinity Cathedral", contained eight side churches arranged around the ninth, central church of Intercession; the tenth church was erected in 1588 over the grave of venerated local saint Vasily (Basil). In the 16th and the 17th centuries the cathedral, perceived as the earthly symbol of the Heavenly City, was popularly known as the "Jerusalem" and served as an allegory of the Jerusalem Temple in the annual Palm Sunday parade attended by the Patriarch of Moscow and the tsar.

The building's design, shaped as a flame of a bonfire rising into the sky, has no analogues in Russian architecture. The cathedral has been part of the Moscow Kremlin and Red Square UNESCO World Heritage Site since 1990.

Sounion

Sounion / © I.A. Daglis

Jede der griechischen Tempelruinen hat ihre eigene, unvergessliche Farbe. Die Burg von Athen: honigfarb. Olympia hat ein uralt silbernes Grau. Korinth hat sein heimliches Braun. Bassai ist bläulichgrau fahl, der Tempel von Aigina hat die Farbe von eichenem Holz: zwischen Grau und rötlichem Braun. Sounion allein ist schneeweiss.

Erhart Kästner [Ölberge, Weinberge / 1953]

Drone footage of Sounion

σε νεοκλασικό σπίτι

Ναύπλιο, Φεβρουάριος 2009 / © I.A. Daglis

«Γεννήθηκα στον Πειραιά, σε νεοκλασικό σπίτι», γράφει ο Γιάννης Τσαρούχης. Σε νεοκλασικά σπίτια έτυχε να μεγαλώσει: «Πίσω από τους θριγκούς αυτών των κτιρίων είδα πολλές φορές, γεμάτος από τη γνωστή παιδική πλήξη και μελαγχολία, το αιώνιο μυστήριο του ουρανού και των συννέφων».
Δύο αρχιτεκτονικά μνημεία στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι υποψήφια για κατεδάφιση, ώστε να εξασφαλιστεί η οπτική επαφή του νέου Μουσείου της Ακρόπολης (ή μάλλον του εστιατορίου του) με τον Παρθενώνα. Και στις 30 Αυγούστου, όταν στη μισή Ελλάδα μαίνονταν οι πυρκαγιές, ο υπουργός Πολιτισμού υπέγραψε την άρση της «προστασίας» για το ένα από αυτά.
Δεν γεννήθηκα, δεν μεγάλωσα σε νεοκλασικό σπίτι. Το αιώνιο μυστήριο του ουρανού με τα σύννεφά του αποκαλυπτόταν στα παιδικά μου μάτια πίσω από το σχοινί της μπουγάδας και τα ντεπόζιτα του νερού στις γειτονικές ταράτσες. Πλυσταριό και όχι θριγκός. Γλάροι και λαϊκά τραγούδια. Τα ωραία νεοκλασικά σπίτια ήταν πάντα τα σπίτια των άλλων, σπίτια παράξενα και ξένα. Ωστόσο, έμαθα να τα αντικρίζω χωρίς φθόνο, να αναγνωρίζω στις συμμετρικές προσόψεις τους την τέχνη και τη μαστοριά εκείνων που τα σχεδίασαν και τα έχτισαν, να διακρίνω το αποτύπωμα του ανώνυμου τεχνίτη και όχι του μεγαλοεργολάβου.
«Όταν αργότερα άρχισαν να τα γκρεμίζουν ένα ένα, τότε αισθάνθηκα ότι ξηλώνουν τη ζωή μου», συνεχίζει ο ζωγράφος. «Ήταν κάτι παραπάνω από αισθητική διαμαρτυρία αυτό που αισθανόμουν. Ήταν ξαφνικοί θάνατοι στενών φίλων». Το μεγάλο ξήλωμα έχει ήδη συντελεστεί, στην Αθήνα και παντού, ενώ τα λίγα χειροποίητα κτίσματα που έχουν απομείνει μοιάζουν σαν τα ξεραμένα φύλλα ή λουλούδια που μπορεί να ανακαλύψουμε πατικωμένα στις σελίδες ενός παλιού βιβλίου. Όχι όμως τα δύο υπό κατεδάφιση κτίρια. Αυτά κάπου ανήκουν, ανήκουν στο δρόμο τους, ανήκουν σε εκείνους που ήρθαν από μακριά για να δουν την Ακρόπολη, ανήκουν στον κυριακάτικο, δίχως διόδια περίπατο δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, αλλά και οικονομικών μεταναστών. Ανήκουν στο βλέμμα και τη μνήμη μας – και η αρχιτεκτονική μνήμη είναι η μνήμη της πόλης. Δεν είναι μόνον τα λαμπρά οικοδομήματα που συγκροτούν αυτή τη μνήμη. Είναι και τα ξύλινα κίτρινα περίπτερα, οι θερινοί κινηματογράφοι, τα παλιά καφενεία, τα παλιά κουρεία, τα γερασμένα από εκατομμύρια βήματα πλακόστρωτα, οι δαντελένιες σιδηροκατασκευές. Κανιβαλικές διαθέσεις φαίνεται ότι έχει το νέο μουσείο αφού απαιτεί ένα γειτονικό ground zero για να ανασάνει.
Σύντομη, ασθματική, σημαδεμένη από την τραγωδία των πυρκαγιών ήταν αυτή η προεκλογική περίοδος. Εκλογές του «υπολοίπου διακοπών», της σαγιονάρας, της βερμούδας, της στάχτης και των γυάλινων τηλεοπτικών αναμετρήσεων. Με τον πολιτισμό απόντα από τα προεκλογικά προγράμματα και φυλλάδια, τις τηλεοπτικές συζητήσεις και τα πακέτα των παροχών. Με τον περιβόητο «πολιτικό πολιτισμό» να εξαντλείται είτε στην «κουλτούρα των συνεργασιών» είτε στην καλή συμπεριφορά των πολιτικών στον δημόσιο χώρο.
Η λεηλασία της αρχιτεκτονικής μνήμης συμβαδίζει με τη λεηλασία της ιστορικής μνήμης, με τη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος, αφού σε λίγα χρόνια οι ελιές ίσως να θεωρούνται καλλωπιστικά φυτά. Μνήμη, πολιτισμός και εκλογές φαστ φουντ.
Mαριάννα Tζιαντζή [Ground zero πολιτισμός, Καθημερινή, 16 Σεπτεμβρίου 2007]

ca c' est la caisse

 

Door to garden, House in Arashiyama, Kyoto / © I.A. Daglis

Ca c’est la caisse. Le mouton que tu veux est dedans.

Antoine de Saint Exupéry [Le Petit Prince, 1943]

Κείμενα από την Ιαπωνία

 

Kinkaku-ji, Kyoto 1990 / © I.A. Daglis

Όταν υπάρχει επιθυμία, τα μάτια τη λένε το ίδιο καλά με τα χείλη.

Λευκάδιος Χερν (Γιακούμο Κοϊζούμι) [Κείμενα από την Ιαπωνία]

Las Vegas - η προκάτ πόλη

Στην πόλη που αντιγράφει την δόξα άλλων πόλεων, ακόμη και τα δέντρα φαίνεται πως αντιγράφουν κάποια τοπία κάπου αλλού: ενήλικα πεύκα περιμένουν την τοποθέτησή τους στην αυλή ενός νέου ξενοδοχείου.

A boundary, yet not a boundary

Kyoto Train Station / © I.A. Daglis

In the magnificent train station in Kyoto, escalators climb toward the shimmering open-air heavens. The glass shelter over the concourse represents the traditional Japanese aesthetic of a boundary, yet not a boundary. A person traversing the station will recollect the sky.

  Kyoto Train Station / © I.A. Daglis

Πράγματα και Γαλήνη

Takayama, 1998 / © I.A. Daglis          

Αγαπάμε τα πράγματα που έχουν ενσωματώσει την ανθρώπινη αποφορά και τη μουντζούρα, τη βρομιά των εποχών, το χρώμα και τη λάμψη που φέρνουν στη μνήμη όλα αυτά τα πράγματα• όταν ζούμε μέσα σε τέτοιες κατοικίες περιστοιχισμένοι από τέτοια πράγματα, η ψυχή με κάποιο μυστηριώδη τρόπο ειρηνεύει και τα νεύρα βρίσκουν γαλήνη.

Τζουνιτσίρο Τανιζάκι [Το εγκώμιο της σκιάς, 1933]