στη χώρα των ονείρων

 

Μετά την ψυχική δοκιμασία της Αυγουστιάτικης πυρκαγιάς της Αττικής χρειαζόμασταν μια ανάσα αισιοδοξίας και δροσιάς. Τη βρήκαμε στη θαυμάσια έκθεση φωτογραφίας "Στη χώρα των ονείρων" του Αμερικανού φιλέλληνα Robert McCabe, που απεικονίζουν την Ελλάδα του 1950 και 1960. 

Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι το πρόσφατο ή μακρινό παρελθόν ήταν καλύτερο στα πάντα συγκριτικά με το σήμερα, το γεμάτο άγχος (τεχνητό και φυσικό), ρύπανση (εξωτερική και εσωτερική) και αποξένωση. Όχι, δεν πιστεύω ότι το παρελθόν ήταν παράδεισος και το παρόν είναι κόλαση. 

Ωστόσο οι φωτογραφίες του Ρόμπερτ Μακέιμπ εκπέμπουν μια παιδική αθωότητα και αφέλεια, από μικρούς και μεγάλους πρωταγωνιστές, που σπάνια συναντάς στις μέρες μας. Η λιτότητα, που συνήθως είναι μάλλον φτώχεια και ανέχεια, διαποτίζει τα φωτογραφικά στιγμιότυπα. Είναι όμως μια λιτότητα και φτώχεια ανέμελη και γεμάτη αξιοπρέπεια και, ναι, ακόμη και γεμάτη χαρά! 

Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της έκθεσης είναι η ανθρώπινη τρυφερότητα, που είναι παρηγοριά και χάδι για τα χορτάτα από πλούτο, πληθώρα και επίδειξη (υλική και άυλη) μάτια μας. Να τη δείτε αυτήν την έκθεση. Να τη ρουφήξετε. 

Παιδεία και νόημα

 

Hieronymus Bosch - The garden of earthly delights (1505)

Αυτή είναι η ελευθερία που μάς χαρίζει η πραγματική μόρφωση, το να μαθαίνουμε πώς να είμαστε "ισορροπημένοι": η δυνατότητα να επιλέγουμε συνειδητά τί έχει νόημα και τί όχι.

David Foster Wallace, "Αυτό εδώ είναι νερό" (2009)

Ελιά και Αθήνα

 

Το μάζεμα των ελαιών - Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (1933)

Ο μύθος για τον αγώνα Αθηνάς και Ποσειδώνα για την προστασία και την ονομασία της Αθήνας μάλλον είναι προελληνικός (πελασγικός). Βασιλιάς της Αθήνας ήταν ο Κέκροπας. Οι αντίπαλοι ανέβηκαν πάνω στο βράχο της Ακρόπολης, όπου ήρθαν και οι άλλοι δέκα θεοί από τον Όλυμπο για να κάνουν τον δικαστή στη διαφωνία των δυο θεών, ενώ ο Κέκροπας συμμετείχε ως μάρτυρας.

Πρώτος ήρθε ο Ποσειδώνας, στάθηκε στη μέση του βράχου και με την τρίαινα του έδωσε ένα δυνατό χτύπημα στο έδαφος. Αμέσως ξεπήδησε ένα κύμα αλμυρού νερού που σχημάτισε μια μικρή λίμνη που την ονόμασαν "Ερεχθηίδα θάλασσα".

Μετά ήρθε η σειρά της Αθηνάς να παρουσιάσει το δώρο της και φύτεψε μια ελιά πάνω στον βράχο, που ξεπετάχτηκε γεμάτη καρπό. Κατόπιν ο Δίας κήρυξε το τέλος του αγώνα και ζήτησε στους άλλους θεούς να κρίνουν σε ποιον από τους δυο θεούς να δοθεί η πόλη. Παράλληλα ζήτησαν και τη γνώμη του Κέκροπα. Αυτός έριξε μια ματιά γύρω, αλλά όπου να γύριζε, τα μάτια του αντίκριζαν αλμυρό νερό, τις θάλασσες που από παντού έζωναν τη χώρα. Το δέντρο όμως που χάρισε η Αθηνά, ήταν το πρώτο που φύτρωσε σε όλη τη χώρα και ήταν συνάμα για την πόλη η υπόσχεση για δόξα και ευτυχία. Γι' αυτό ο Κέκροπας θεώρησε πως το δώρο της Αθηνάς ήταν πιο χρήσιμο και έτσι της δόθηκε η κυριαρχία της πόλης. 

Για την αθηναϊκή προέλευση της ελιάς μιλούν ο Παυσανίας, ο Ηρόδοτος, ο Κλαύδιος Αιλιανός και ο Σοφοκλής.

λογική και τέρατα

Ο τρόμος της Σωσάννας. Rembrandt Harmenszoon van Rijn: Η Σωσάννα και οι γέροι [1647]

Η λογική που ποτέ δεν κοιμάται παράγει τέρατα.

Carlos Fuentes [Constancia, 1994]

crazy

Hieronymus Bosch - Creatures in the Garden of Earthly Delights

Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead.

Charles Bukowski [1920-1994, German-born American poet, novelist, and short story writer]

ιαπωνικοί κήποι

Ρυοάν-τζι

Οι συναντήσεις με τους ιαπωνικούς κήπους (http://iconsandmoments.blogspot.com/2017/09/zen-gardens-of-kyoto.html) είναι απόλαυση ιδιαιτέρως υψηλής αισθητικής αξίας. Ειδικά στην περίπτωση των (βραχο)κήπων ζεν, η συνάντηση έχει επιπλέον και πνευματικό χαρακτήρα, καθώς τους χαρακτηρίζει η αφαίρεση και ο βαθύς συμβολισμός. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο βραχόκηπος του Ρυοάν-τζι: οι 15 βράχοι του (διαφόρων μεγεθών και σχημάτων) που πλέουν σε ένα πέλαγος από λευκό χαλίκι, δεν είναι ταυτοχρόνως όλοι ορατοί από κανένα σημείο της εξέδρας θέασης - μια υπενθύμιση της ανθρώπινης αίσθησης ότι πάντα κάτι μας λείπει στη ζωή. Άλλος ένας εξαίσιος βραχόκηπος βρίσκεται στον ναό Ντάιζεν-ιν του συγκροτήματος Νταϊτόκου-τζι, με μια σύνθεση που αποτελεί αλληγορική απεικόνιση της ροής της ανθρώπινης ζωής. Δυστυχώς η φωτογράφιση απαγορεύεται στο Ντάιζεν-ιν. Ίσως όμως να είναι καλύτερα, καθώς αφιερώνεις την προσοχή σου στον κήπο αντί για την φωτογράφισή του.

Μνημόσυνο 'Ολγας Σταυρίδου

Τη βλέπω σε απόσταση σήμερα τριγυσμένη απο αστρικά νεφελώματα, όπως βλέπουμε πάντοτε περιβαλλόμενα από την άλω των αγίων πρόσωπα που αγαπήσαμε για την ξεχωριστή τους αγνότητα, τον ανθρώπινο χαρακτήρα,το δημιουργικό τους τάλαντο. Τη βλεπω στις φανερές ερημιές του βάθους της συλλογικής ψυχής μας. Ο Αλέξανδρος στο πλάι της, η όψη της να λάμπει από υπέρκοσμο φως, αυτό που κάθε ξεχωριστός άνθρωπος νοσταλγεί στον  αιώνα.

Θανάσης Γεωργιάδης, Όλγα Σταυρίδου ή «ένα σαπφείρινο μαβί»

Για τα 2 χρόνια από τον θάνατό της

αρρώστιες

Ο θρίαμβος του θανάτου - Μπρίγκελ

... ωστόσο υπάρχει ένα σημείο στο οποίο αισθάνομαι χρέος να παραδεχτώ το λάθος μου, κι αυτό έχει να κάνει με την άδικη και βάναυση διαδικασία την οποία έχω ακολουθήσει, που παίρνω δηλαδή τη ζωή των ανθρώπων κακόπιστα, χωρίς προηγούμενη προειδοποίηση, χωρίς το ένα δύο τρία πάμε, οφείλω να αναγνωρίσω ότι επρόκειτο για επαίσχυντη αγριότητα, πόσες ήταν οι φορές που δεν τους άφησα χρόνο ούτε διαθήκη να κάνουν, μπορεί βέβαια στις περισσότερες περιπτώσεις να τους έστελνα μια αρρώστια για να προετοιμάσω το έδαφος, αλλά οι αρρώστιες έχουν ένα περίεργο πράγμα, τα ανθρώπινα όντα πάντα ελπίζουν ότι θα τη γλιτώσουν απ' αυτές, κι έτσι μόνο όταν είναι πια πολύ αργά ξέρουν πως αυτή ήταν κι η τελευταία τους ...

Η θάνατος στο "Περί θανάτου" του Ζοζέ Σαραμάγκου [2005]
Με ευχαριστίες στην Άντζελα

χαλινάρια

Hieronymus Bosch - The garden of earthly delights

... γνωρίζουμε καλά με πόση ευκολία το πνεύμα αμολάει τα χαλινάρια του σώματος όταν η χαρά εκτροχιάζεται ...

Ζοζέ Σαραμάγκου [περί θανάτου, 2005]

Contingency

Hieronymus Bosch - The Garden of Earthly Delights

The progress of scientific Analysis has revealed several perfectly objective profound effects that limit the power of scientific Analysis. I identify three such phenomena: projection (i.e., the fact that we don’t get to see everything), the probabilistic logic of quantum mechanics, and chaos (i.e., extreme sensitivity to initial conditions). These effects will make it impossible, in practice, to go from the solution (if we had it) of the basic equations (if we had them) to a complete description of the experience. The technical word for this is contingency – you can’t analyze everything, some things are just accidents … Thus reason discovers its own limitations. 

Frank Anthony Wilczek [American theoretical physicist, Nobel Prize in Physics 2004]

Language and Science

Hieronymus Bosch - Garden of Earthly Delights

Language is a social creation. It encodes the common experience of many people, past and present, and has been sculpted mainly to communicate our everyday needs. Ordinary language is most certainly not a product of the critical investigation of concepts. Yet scientists learn, think and communicate in it during much of their lives. Ordinary language is therefore an unavoidable scientists’ tool — rich and powerful, but also quite imperfect. 

One scientific imperfection of language, perhaps the most obvious, is its incompleteness. For example, there are no common words for several of the most central concepts of quantum theory, such as the linearity of state-space and the use of tensor products to describe composite systems. To be sure, we’ve developed some applicable jargon — ‘superposition’ and ‘entanglement’, respectively, are the words we use — but the words are unusual ones, not likely to convey much to outsiders, and their literal meaning is misleading to boot. 

Although it creates cultural barriers and contributes to the balkanization of knowledge, such enrichment and slight abuse of language is not a serious problem. Much more insidious, and more fundamentally interesting, is the opposite case: when ordinary language is too complete. When something has a name, and the name is commonly employed in discourse, it is seductive to assume that it refers to a coherent concept, and an element of reality. But it need not. And the more pervasive the word, the more difficult it can be to evade its spell. 

Few words are more pervasive than ‘now’. According to his own account, the greatest difficulty Einstein encountered in reaching the special theory of relativity was the necessity to break free from the idea that there is an objective, universal ‘now’: “All attempts to clarify this paradox satisfactorily were condemned to failure as long as the axiom of the absolute character of times, viz., of simultaneity, unrecognizedly was anchored in the unconscious. Clearly to recognize this axiom and its arbitrary character really implies already the solution of the problem.”

Einstein’s original 1905 paper begins with a lengthy discussion, practically free of equations, of the physical operations involved in synchronizing clocks at distant points. He then shows that these same operations, implemented by a moving system of observers, lead to differing determinations of which events occur “at the same time”.
As relativity undermines ‘now’, quantum theory undermines ‘here’. Heisenberg had Einstein’s analysis specifically in mind when, in the opening of his seminal paper on the new quantum mechanics in 1925, he advocated the formulation of physical laws using observable quantities only. But while classical theory has a naive conception of a particle’s position, described by a single coordinate (a triple of numbers, for three- dimensional space), quantum theory requires this to be replaced by a much more abstract quantity. One aspect of the situation is that if you don’t measure the position, you must not assume that it has a definite value. Many successful calculations of physical processes using quantum mechanics are based on performing a precise form of averaging over many different positions where a particle “might be found”.  These calculations would be ruined if you assumed that the particle was always at some definite place. You can choose to measure its position, but performing such a measurement involves disturbing the particle. It changes both the question and the answer.

Einstein himself was never reconciled to the loss of ‘here’. In his greatest achievement, the general theory of relativity, Einstein relied heavily on the primitive notions of events in space-time and (proper) distance between nearby events. These notions rely on unambiguous association of times and spaces — ‘nows’ and ‘heres’ — to individual objects of reality (though not, of course, on the existence of a universal ‘now’). Understandably impressed by the success of his theory, Einstein was loath to sacrifice its premises. He resisted modern quantum theory, and held aloof from its sweeping success in elucidating problem after great problem.

Ironically, the sacrifice he feared has not (yet) proved necessary. On the contrary, in the modern theory of Matter, we retain ‘nows’ and ‘heres’ for the fundamental objects of reality. These primitives are no less important in the formulation of the subatomic laws of quantum theory than in general relativity. The new feature is that the fundamental objects of reality are one step removed from the directly observed: they are quantum fields, rather than physical events.

It is possible to avoid ordinary language and its snares. Within specific domains of mathematics, this is accomplished by constructing exact definitions and axioms. Purity of language is also forced on us when we interact with modern digital computers, since they do not tolerate ambiguity.

But the purity of artificial language comes at a great cost in scope, suppleness and flexibility. Perhaps computers will become truly intelligent when they learn to be tolerant of ordinary, sloppy language — and then to use it themselves! In any case, for us humans the practical and wise course will be to continue to use ordinary language, even for abstract scientific investigations, but to be very suspicious of it. Along these lines, Heisenberg’s considered formulation, put forward in the Physical Principles of Quantum Theory in 1930, was: “It is found advisable to introduce a great wealth of concepts into a physical theory, without attempting to justify them rigorously, and then to allow experiment to decide at what points a revision is necessary.”

Looking to the future, after ‘now’ and ‘here’, what basic intuition will next acquire reformation? As the nature of mind comes into scientific focus, might it be ‘I’? Perhaps the following remarks of Hermann Weyl, stimulated by deep reflection on the aspects of modern physics discussed here and stated in his Philosophy of Mathematics and Natural Science (1949), point in that direction: “The objective world simply is, it does not happen. Only to the gaze of my consciousness, crawling upward along the life line of my body, does a section of this world come to life as a fleeting image in space which continuously changes in time.”

Reference
1. Einstein, A., “Autobiographical notes”, in Albert Einstein, Philosopher-Scientist, ed. Schilpp, P. (Library of Living Philosophers, 1949).

from: Fantastic Realities, Frank Wilczek (Nobel Prize in Physics, 2004)

also: When words fail, Frank Wilczek, Nature 410, 149 (2001). https://doi.org/10.1038/35065756

επιθυμίες

Οι πειρασμοί του Αγ. Αντωνίου - Μαθητής του Μπρίγκελ του Πρεσβύτερου

National Gallery of Art, Washington DC

Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν μόνο δύο τραγωδίες. Η μία είναι το να μην αποκτά κανείς αυτό που θέλει, και η άλλη να το αποκτά. Η δεύτερη είναι μακράν η χειρότερη.

Όσκαρ Ουάιλντ



Πρόσεξε τι επιθυμείς, γιατί πάντα θα το βρεις.

Βεδουίνικο γνωμικό

με την ανάσα τού άλλου

© samiamidi

Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. 

Όταν δύο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα τού άλλου δε χωράει πληρωμή. 

Νίκος Καββαδίας [Λι, 1968]

Για τα 40 χρόνια από τον θάνατό του

ζωγραφίζοντας ...

Ζωγραφίζοντας τον τελευταίο των ανθρώπων ψάχνω να βρω τα στοιχεία του εκείνα που τον κάνουν άξιο να ονομάζεται «υιός Θεού». Ο κόσμος όμως δεν καταλαβαίνει και νομίζει πως μόνο οι καλλονές των κομμωτηρίων έχουν κάτι το θεϊκό. Θα 'ταν βαρετό ν’ ασχολείται κανείς ώρες να ζωγραφίσει ένα πορτραίτο, αν δεν πιστεύει ότι είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού ... Όταν σε καλούν να κάνεις ένα πορτραίτο, δεν πρέπει να φέρεσαι σαν κόλακας κομμωτής. Πρέπει να αγκαλιάζεις παράφορα και ελεύθερα χωρίς καλούς τρόπους τη μορφή για να βρεις τα θεϊκά της στοιχεία. 

Γιάννης Τσαρούχης [ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, 1987]  

Rakh - The Repentant Thief

Icon of Rakh in the Cathedral of Saint Basil in Moscow

In Russian iconography Rakh is the Repentant Thief, the fellow crucified next to Jesus, as the tale is told in the 23rd chapter of the Gospel called “of Luke” (no one really knows who wrote it; the earliest manuscripts are anonymous).  And of course Luke just calls him a “malefactor,” κακούργος — kakourgos, meaning one who does bad, a criminal — not specifically a thief, which notion arises elsewhere.

And he said unto Jesus, Lord, remember me when thou comest into thy kingdom.
And Jesus said unto him, Verily I say unto thee, Today shalt thou be with me in paradise.

Now interestingly, this account disagrees with that of Matthew.  In Matthew 27 we are told that two thieves (λησταί) were crucified with Jesus, but neither is repentant:

He trusted in God; let him deliver him now, if he will have him: for he said, I am the Son of God.
The thieves also, which were crucified with him, cast the same in his teeth.

The earliest gospel — that called “of Mark” — also has thieves, but in Mark (chapter 15) they are simply there to fulfil supposed prophecy.  They neither scorn Jesus nor does either “repent”. The gospel called “of John” (chapter 19) merely mentions two other people being crucified with Jesus.  It tells us nothing whatsoever about them.

So we see that only “Luke” tells us that one of the two crucified with Jesus was repentant, though he does not specify that the penitent was a thief.  And that, combined with calling the two crucified with Jesus “thieves” in Matthew and Mark, along with the following from the apocryphal Gospel of Nicodemus, are the sources for icons of the Repentant Thief ... [see source]

It does not take much thought to realize that we are not dealing with history, but rather with hagiography — pious writings written for a purpose other than literal history.  People often just “made things up.”  But what we should note in these excerpts for our purposes here is that first, only one biblical gospel, that of Luke, tells us that one of the malefactors crucified with Jesus was “repentant” and was promised paradise.  Second, we should note that this “repentant thief” is not named ... Russian icons call him Rakh.  What makes this name even more puzzling is that the Greeks, from whom the Russians inherited a great many iconographic types, do not call the thief Rakh or even anything remotely similar. How did this name arise?  ... [see source]

In Russian iconography, Rakh may be found in his own icons, carrying a cross ...

[excerpts from The Repentant Thief Who?]

Girl with no eyes

Amedeo Modigliani

There's a girl in my room and her face on the wall with no eyes ...

David and Linda LaFlamme [Girl with no eyes, 1969]

It's a Beautiful Day

Requiem

Ρέκβιεμ για τους ηττημένους.

"Αντι-ηρωικός" πίνακας του Βασίλι Βασίλιεβιτς Βερεστσάγκιν (Васи́лий Васи́льевич Вереща́гин), στην πινακοθήκη Τρετιακόφ στη Μόσχα. Σπαρμένος ο κάμπος με κορμιά.

Του Ασώτου

Hieronymus Bosch - The Wayfarer [1516]

Είπε δε· άνθρωπός τις είχε δύο υιούς. Και είπεν ο νεώτερος αυτών τω πατρί· πάτερ, δός μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας· και διείλεν αυτοίς τον βίον. Και μετ' ου πολλάς ημέρας συναγαγών άπαντα ο νεώτερος υιός απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζών ασώτως. Δαπανήσαντος δε αυτού πάντα εγένετο λιμός ισχυρός κατά την χώραν εκείνην, και αυτός ήρξατο υστερείσθαι. Και πορευθείς εκολλήθη ενί των πολιτών της χώρας εκείνης, και έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους. Και επεθύμει γεμίσαι την κοιλίαν αυτού από των κερατίων ων ήσθιον οί χοίροι, και ουδείς εδίδου αυτώ. Εις εαυτόν δε ελθών είπε· πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι; αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ· πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου· ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου· ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου.

Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. έτι δε αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν. Είπε δε αυτώ ο υιός- πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου, και ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου. Είπε δε ο πατήρ προς τους δούλους αυτού· εξενέγκατε την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτύλιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας και ενέγκαντες τον μόσχον τον σιτευτόν θύσατε, και φαγόντες ευφρανθώμεν, ότι ούτος ο υιός μου νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη. Και ήρξαντο ευφραίνεσθαι. Ην δε ο υιός αυτού ο πρεσβύτερος εν αγρώ· και ως ερχόμενος ήγγισε τη οικία, ήκουσε συμφωνίας και χορών και προσκαλεσάμενος ένα των παίδων επυνθάνετο τι είη ταύτα. ο δε είπεν αυτώ ότι ο αδελφός σου ήκει και έθυσεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, ότι υγιαίνοντα αυτόν απέλαβεν. Ωργίσθη δε και ουκ ήθελεν εισελθείν.

Ο ουν πατήρ αυτού εξελθών παρεκάλει αυτόν. ο δε αποκριθείς είπε τω πατρί· Ιδού τοσαύτα έτη δουλεύω σοι και ουδέποτε εντολήν σου παρήλθον, και εμοί ουδέποτε έδωκας εριφον, ίνα μετά των φίλων μου ευφρανθώ. Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έθυσας αυτώ τον μόσχον τον σιτευτόν. ο δε είπεν αυτώ· τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού ει, και πάντα τα εμά σα εστίν· ευφρανθήναι δε και χαρήναι εδει, ότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και απολωλώς ην και ευρέθη.

Κατά Λουκά, ιε' 11-32

Αστρονόμοι

Τοιχογραφία 12ου αιώνα από υπόσκαφο ναό της Καππαδοκίας

Ως αστρονόμοι, ιδόντες τον του Χριστού αστέρα, ότι ουκ εποίει πορείαν ως οι λοιποί αστέρες από ανατολών προς δύσιν, αλλ’ από άρκτου προς μεσημβρίαν, έγνωσαν ότι γέννησιν μεγάλου βασιλέως δηλοί, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ και προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν και ούτω τη προστάξει του Αγγέλου υπέστρεψαν εις την χώραν αυτών.

Καλά Χριστούγεννα!

Spirit - 10 years from the launch

This 360-degree view, called the "McMurdo" panorama, comes from the panoramic camera (Pancam) on NASA's Mars Exploration Rover Spirit. Spirit was launched on June 10, 2003. The last communication of Spirit with Earth was sent on March 22, 2010.

And then there was Pavonis Mons, an enormous dream mountain, as if the world were a print by Hokusai.

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]