ειρηνικά

Ο ντροπαλός τριαντάρης τον άκουσε με κατανόηση, αποσύρθηκε σε μια γωνιά να μην πολυφαίνεται και σκέφτηκε ότι ήρθε η ώρα να καθαρίσει ένα πεντόκιλο τσουβαλάκι σουσάμι, να υπάρχει, για ψωμιά και κουλούρια, προσεχώς. Στις δικές του φλέβες το αίμα πήγαινε παρακάτω ειρηνικά, δεν ήθελε να μπαίνει σε κουβέντες που ξεκινούσαν για να βγάλουν νικητή και νικημένο ...

Ιωάννα Καρυστιάνη [Σουέλ, 2006]

rain softly falling on a vast sea

Paul Klee - Goldfisch, 1925

Inside that darkness, I saw rain falling on the sea. Rain softly falling on a vast sea, with no one there to see it. The rain strikes the surface of the sea, yet even the fish don't know it is raining.

Haruki Murakami - South of the Border, West of the Sun (1992)

Καπουτσίνο

Ο καφές ενεργούσε στο σύστημα του Ισαάκ, κάνοντας το δέρμα στα γόνατά του να μυρμηγκιάζει και να φουσκώνει τις σακούλες κάτω από τα μάτια. Μπορούσε να πουλήσει και την κόρη του ακόμα για έναν δεύτερο καπουτσίνο.

Jerome Charyn [Marylin the Wild, 1976]

Υλαγιαλή

Oslo, October 2015 / © I.A. Daglis

I sat looking at her with rapt attention. My heart was thumping, the blood coursing warmly through my veins. What a wonderful pleasure to be sitting in a human dwelling again, hear a clock ticking, and talk with a lively young girl instead of with myself!
"Why don't you say something?"
"Ah, how sweet you are!" I said. "I'm sitting here getting fascinated by you, at this moment I'm thoroughly fascinated. I can't help it. You are the strangest person that... Sometimes your eyes are so radiant, I've never seen anything like it, they look like flowers. Eh? No, no, maybe not like flowers but... I'm madly in love with you, and it won't do me a bit of good. What's your name? Really, you must tell me what your name is..."
"No, what's your name? Goodness, I almost forgot again! I was thinking all day yesterday that I must ask you. Well, that is, not all day yesterday, I certainly didn't think about you all day yesterday."
"Do you know what I've called you? I have called you Ylajali. How do you like it? Such a gliding sound-"
"Ylajali?"
"Yes."
"Is it a foreign language?"
"Hmm. No, it's not."
"Well, it isn't ugly.”

Knut Hamsun [Hunger, 1890]

Υλαγιαλή - Ορφέας Περίδης

Little Sputnik

- Sometimes I feel so - I don’t know - lonely. The kind of helpless feeling when everything you’re used to has been ripped away. Like there’s no more gravity, and I’m left to drift in outer space with no idea where I’m going.
- Like a little lost Sputnik?
- I guess so.

Haruki Murakami, Sputnik Sweetheart [1999]

The Three Laws of Robotics

In memoriam Isaac Asimov (2 January 1920 – 6 April 1992)

Isaac Asimov introduced the Three Laws of Robotics in his 1942 short story "Runaround". The Three Laws are:

1. A robot may not injure a human being or, through inaction, allow a human being to come to harm.
2. A robot must obey the orders given it by human beings, except where such orders would conflict with the First Law.
3. A robot must protect its own existence as long as such protection does not conflict with the First or Second Law.

Later Asimov also added a fourth, or zeroth, law, to precede the others:

0. A robot may not harm humanity, or, by inaction, allow humanity to come to harm.

ο έρωτας πιο έντονος κοντά στον θάνατο

Enki Bilal

Δεν ένιωθαν πια ως φρεσκοερωτευμένοι, αντίθετα μ’ αυτό που ο καπετάνιος κι η Σενάιδα πίστευαν κι ακόμα λιγότερο ως όψιμοι εραστές. Ήταν σαν να είχαν περάσει πάνω από τον δύσκολο γολγοθά της συζυγικής ζωής κι είχαν φτάσει χωρίς άλλες περιπέτειες στο κέντρο του έρωτα. Περνούσαν σιωπηλά πέρα από τις παγίδες του πάθους, πέρα από τις άγριες κοροϊδίες των ψευδαισθήσεων και τους αντικαθρεφτισμούς των παθημάτων τους: πέρα από τον έρωτα. Γιατί είχαν ζήσει μαζί αρκετά για να καταλάβουν πως ο έρωτας είναι έρωτας σ’ οποιαδήποτε εποχή και σ’ οποιονδήποτε τόπο, αλλά γινόταν πιο έντονος όταν βρισκόταν κοντά στον θάνατο.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες [Ο έρωτας στα χρόνα της χολέρας, 1985]
(Gabriel García Márquez, El amor en los tiempos del cólera) 

The Rivers of Childhood

Snake River, Wyoming / © I.A. Daglis

The next day I went away on the train. A train has a poor memory; it soon puts all behind it. It forgets the cornlands of Illinois, the rivers of childhood, the bridges, the lakes, the valleys, the cottages, the hurts and the joys. It spreads them out behind and they drop back of a horizon.

The Lake (in Dark Carnival, 1947) - Ray Bradbury (August 22, 1920 – June 5, 2012)

Charles Dickens

BBC News Magazine

200th birthday of Charles Dickens
Charles Dickens is one of the most important writers of the 19th Century. But his influence goes far beyond just literature. Many of his phrases, characters and ideas have engrained themselves in modern culture...
One of the things Dickens cared about most was those at the bottom. He was one of the first to offer an unflinching look at the underclass and the poverty stricken in Victorian London...



Charles Dickens: Six things he gave the modern world
By Alex Hudson
BBC News Magazine

Σάββατο του Λαζάρου

Ήτο ήδη προς τα μέσα Απριλίου, το δε Πάσχα ήρχετο όψιμον. Παρεκάλει μέσα της τον Χριστόν «να δώση λαδάκι, για ν’ αναπλέψ’ η φτώχεια». Από δύο ετών, τω όντι, δεν είχαν καρπίσει οι ελιές, είχε δε αναφανή και μία ύπουλος ασθένεια, φθείρουσα τον καρπόν, και μαυρίζουσα τους κλώνας των δένδρων. Αφού έμεινεν επ’ ολίγον εις τον ελαιώνα, εσηκώθη, στρέφουσα πολλάκις την κεφαλήν οπίσω, ως διά ν’ αποχαιρετίση τα ελαιόδενδρα και απεμακρύνθη. Έφθασε κάτω εις το ρεύμα και ήρχισε να το ανέρχεται, καθώς πολλάκις συνήθιζε. Φέρουσα το καλάθιον της υπό τον αριστερόν αγκώνα, κρατούσα το μαχαιράκι της με την χείρα την δεξιάν, έκυπτε παντού, εις όσα μέρη αυτή εγνώριζε κ’ έψαχνε να εύρη καυκαλήθρες και ζοχάρια και μυρόνια και άνηθον διά να γεμίση το καλαθάκι της, να κάμη πίτταν το Σάββατον του Λαζάρου, να φάγη αυτή κ’ αι θυγατέρες της, αλλά να προσφέρη κ’ εις τις γειτόνισσες, από τας οποίας χάσιμον δεν είχεν.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης [Η φόνισσα, 1903]

John's Grill, San Francisco

John's Grill, August 2009 / © I.A. Daglis

He [Sam Spade] went to John's Grill, asked the waiter to hurry his order of chops, baked potato, sliced tomatoes and was smoking a cigarette with his coffee when a thickset youngish man with a plaid cap set askew above pale eyes and a tough cheery face came into the Grill and to his table.

Samuel Dashiell Hammett [The Maltese Falcon, 1930]

the color of the flower at first blossom on a wet morning

Nikiforos Rose /  © I.A. Daglis

Because we are alive, the universe must be said to be alive. We are its consciousness as well as our own. We rise out of the cosmos and we see its mesh of patterns, and it strikes us as beautiful. And that feeling is the most important thing in all the universe - its culmination, like the color of the flower at first blossom on a wet morning. It's a holy feeling, and our task in this world is to do everything we can to foster it. And one way to do that is to spread life everywhere. To aid it into existence where it was not before, as here on Mars.

Hiroko in Green Mars of Kim Stanley Robinson [1994]

floating

floating / © I.A. Daglis 

Anything was possible, anything could happen – in that sense they were, in just these last few days, perfectly free. Free of the past, free of the future, weightless in their own warm air, floating like spirits about to invest a material world …

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Hollywood - the promised land

Sunset Boulevard, Hollywood, LA

The bus arrived in Hollywood ... I looked greedily out of the window: stucco houses and palms and drive-ins, the whole mad thing, the ragged promised land, the fantastic end of America. We got off the bus at Main Street, which was no different from where you get off a bus in Kansas City or Chicago or Boston - red brick, dirty, characters drifting by, trolleys grating in the hopeless dawn, the whorey smell of a big city.
Jack Kerouac [On the Road, 1951]

Μουσακάς

Σε μια έκτακτη σύσκεψη, δραματική, συνοδευόμενη από εδέσματα αρρενωπά, εδέσματα ηρωικά και λιπαρά, κοκορέτσι, γαρδούμπα και σπληνάντερο, αποφάσισαν να δώσουν ένα αξιοπρεπές και δίκαιο τέλος στο μαρτύριό τους. Θα διαγωνίζονταν στη μαγειρική. Θα παρασκεύαζαν το ίδιο φαγητό – επελέγη ο παραδοσιακός μουσακάς – και σε ένα κοινό, λυτρωτικό δείπνο, η Νανά θα επιβράβευε τον μουσακά της αρεσκείας της. Ο παρασκευαστής του επιβραβευμένου μουσακά θα αναδεικνυόταν νικητής του διαγωνισμού με έπαθλο της νίκης την ίδια τη Νανά. Ο ηττημένος θα αποχωρούσε σιωπηλά, αποχαιρετώντας για πάντα την ερωμένη του… Στο πιάτο της ολιγόφαγης θεάς τοποθέτησαν δύο μικρά κομμάτια μουσακά. Πάνω στο κομμάτι του Δαμοκλή υπήρχε ένα γιασεμί και πάνω στο κομμάτι του Δημήτρη ένα ανθάκι γαζίας…

Ανδρέας Στάικος [Επικίνδυνες μαγειρικές, 1997]

Mars Red Rock

Cape St. Vincent, one of the many promontories that jut out from the walls of Victoria Crater 

 NASA/JPL/Cornell: False-color image captured by NASA's Mars Exploration Rover Opportunity

Canyon after canyon. They knew the land in a way that even Ann didn’t; every part of Mars interested her equally, so she could not have this focused knowledge of a single region, this way they had of reading it like a story, following its lead through the red rock to a patch of blackish sulfides, or the delicate cinnabar of mercury deposits.


Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Fair Thoughts and Happy Hours

Fair thoughts and happy hours attend on you!
William Shakespeare [The Merchant of Venice, Scene IV]

Grief

Enki Bilal

Tatiana Durova had been killed by a crane tipped by a robot, and Nadia was inconsolable. But grief runs off us, Michel thought as he sat with her, like rain off a duck.

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Παπαδιαμάντης: Ο Έρωτας στα χιόνια

Στα χιόνια / © I.A. Daglis

100 χρόνια από τον θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Kαρδιά του χειμώνος. Xριστούγεννα, Άις-Bασίλης, Φώτα.
Kαι αυτός εσηκώνετο το πρωί, έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της ευτυχίας του χρόνους, και κατήρχετο εις την παραθαλάσσιον αγοράν, μορμυρίζων, ενώ κατέβαινεν από το παλαιόν μισογκρεμισμένον σπίτι, με τρόπον ώστε να τον ακούη η γειτόνισσα:
― Σεβτάς είν’ αυτός, δεν είναι τσορβάς...· έρωντας είναι, δεν είναι γέρωντας.
Tο έλεγε τόσον συχνά, ώστε όλες οι γειτονοπούλες οπού τον ήκουαν του το εκόλλησαν τέλος ως παρατσούκλι: «O μπαρμπα-Γιαννιός ο Έρωντας».
Διότι δεν ήτο πλέον νέος, ούτε εύμορφος, ούτε άσπρα είχεν. Όλα αυτά τα είχε φθείρει προ χρόνων πολλών, μαζί με το καράβι, εις την θάλασσαν, εις την Mασσαλίαν.
... Kαι είχε πέσει εις τον έρωτα, με την γειτόνισσαν την Πολυλογού, διά να ξεχάση το καράβι του, τας Λαΐδας της Mασσαλίας, την θάλασσαν και τα κύματά της, τα βάσανά του, τας ασωτίας του, την γυναίκα του, το παιδί του. Kαι είχε πέσει εις το κρασί διά να ξεχάση την γειτόνισσαν. Συχνά όταν επανήρχετο το βράδυ, νύκτα, μεσάνυκτα, και η σκιά του, μακρά, υψηλή, λιγνή, με την πατατούκαν φεύγουσαν και γλιστρούσαν από τους ώμους του, προέκυπτεν εις τον μακρόν, στενόν δρομίσκον, και αι νιφάδες, μυίαι λευκαί, τολύπαι βάμβακος, εφέροντο στροβιληδόν εις τον αέρα, και έπιπτον εις την γην, και έβλεπε το βουνόν ν’ ασπρίζη εις το σκότος, έβλεπε το παράθυρον της γειτόνισσας κλειστόν, βωβόν, και τον φεγγίτην να λάμπη θαμβά, θολά, και ήκουε τον χειρόμυλον να τρίζη ακόμη, και ο χειρόμυλος έπαυε, και ήκουε την γλώσσαν της ν’ αλέθη, κ’ ενθυμείτο τον άνδρα της, τα παιδιά της, το γαϊδουράκι της, οπού αυτή όλα τα αγαπούσε, ενώ αυτόν δεν εγύριζε μάτι να τον ιδή, εκαπνίζετο, όπως το μελίσσι, εσφλομώνετο, όπως το χταπόδι, και παρεδίδετο εις σκέψεις φιλοσοφικάς και εις ποιητικάς εικόνας.
― Nα είχεν ο έρωτας σαΐτες!... να είχε βρόχια... να είχε φωτιές... Nα τρυπούσε με τις σαΐτες του τα παραθύρια... να ζέσταινε τις καρδιές... να έστηνε τα βρόχια του απάνω στα χιόνια...

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (4 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911)

Rapunzel

Ruslana Korshunova / © Elina Kechicheva

Time for tales
Wenn die Zauberin hinein wollte, so stellte sie sich unten hin und rief:
"Rapunzel, Rapunzel,
Laß mir dein Haar herunter!"
Rapunzel hatte lange, prächtige Haare, fein wie gesponnen Gold. Wenn sie nun die Stimme der Zauberin vernahm, so band sie ihre Zöpfe los, wickelte sie oben um einen Fensterhaken, und dann fielen die Haare zwanzig Ellen tief herunter, und die Zauberin stieg daran hinauf.

[When the witch wanted to come in, she stood down below and called out:
"Rapunzel, Rapunzel,
Let down your hair for me."
Rapunzel had beautiful long hair, as fine as spun gold. When she heard the witch's voice, she undid her braids and fastened them to the window latch. They fell to the ground twenty ells down, and the witch climbed up on them.]

Jakob Ludwig Karl Grimm and Wilhelm Karl Grimm [Kinder- und Hausmärchen, 1812-1857]