Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I’ve tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To know that for destruction ice
Is also great
And would suffice.
Robert Frost [Fire and Ice, 1920]
some information on the poem:
https://en.wikipedia.org/wiki/Fire_and_Ice_(poem)
Love will find a way through paths where wolves fear to prey.
Lord Byron (George Gordon Byron, 6th Baron Byron)
200 years from his death in Mesolongi, Greece
... da ist keine Stelle, die dich nicht sieht. Du mußt dein Leben ändern.
... it has no part that hasn't been watching you. You must change your life.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Τάσος Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988)
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης [ο Δεκέμβρης του 1903]
Σωκράτης Μάλαμας - Δεκέμβρης 1903
Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των πεθαμένων
εμείς καθόμαστε τα βράδια
και ζωγραφίζουμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου.
Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.
Τάσος Λειβαδίτης
Υπόγεια Ρεύματα - Ο γκρεμιστής
...Νά γίνει τό ὄνειρο:
Ν’ ἀνατείλουν δυό ἥλιοι μαζί στό στερέωμα. Ὁ ἕνας τους
μές ἀπ’ τήν ἄβυσσο τοῦ διαστήματος ὅπως πάντα,
κι ὁ δεύτερος
μές ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἄβυσσο…
Ἄς ζητήσουμε λίγα ἀπό τό νέο χρόνο. Τήν καλή αντάμωση μόνο.
Ευχές.
[Χειρόγραφη κάρτα του Νικηφόρου Βρεττάκου για την Πρωτοχρονιά 1974]
Manuscript of the poem “Waiting for the Barbarians” on both sides of a ruled sheet.
Notes in English in the margin. From the Onassis Cavafy Archive.
What are we waiting for, assembled in the forum?
The barbarians are due here today.
Why isn’t anything going on in the senate?
Why are the senators sitting there without legislating?
Because the barbarians are coming today.
What’s the point of senators making laws now?
Once the barbarians are here, they’ll do the legislating.
Why did our emperor get up so early,
and why is he sitting enthroned at the city’s main gate,
in state, wearing the crown?
Because the barbarians are coming today
and the emperor’s waiting to receive their leader.
He’s even got a scroll to give him,
loaded with titles, with imposing names.
Why have our two consuls and praetors come out today
wearing their embroidered, their scarlet togas?
Why have they put on bracelets with so many amethysts,
rings sparkling with magnificent emeralds?
Why are they carrying elegant canes
beautifully worked in silver and gold?
Because the barbarians are coming today
and things like that dazzle the barbarians.
Why don’t our distinguished orators turn up as usual
to make their speeches, say what they have to say?
Because the barbarians are coming today
and they’re bored by rhetoric and public speaking.
Why this sudden bewilderment, this confusion?
(How serious people’s faces have become.)
Why are the streets and squares emptying so rapidly,
everyone going home lost in thought?
Because night has fallen and the barbarians haven't come.
And some of our men just in from the border say
there are no barbarians any longer.
Now what’s going to happen to us without barbarians?
Those people were a kind of solution.
Constantine P. Cavafy, "Waiting for the Barbarians" (1900) - translated by Edmund Keeley
Constantine Cavafy, the most distinguished Greek poet of the 20th century, was born on April 29, 1863 and died on April 29, 1933.
Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.
Θάνατος είναι ο φόβος που σου λέει δεν μπορείς, δεν αντέχεις δεν αξίζεις.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που σου φωνάζει, μπορείς, αξίζεις, γίνεται να τα καταφέρεις.
Θάνατος είναι η απειλή της απελπισίας που σου λέει έως εδώ, τέλος.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που σου λέει τίποτε δεν τελείωσε, όλα μπορούν να αρχίσουν πάλι, είσαι αιώνιος.
Θάνατος είναι η άρνηση της ζωής. Η καθημερινή δολοφονία των στιγμών μας.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που χαρίζει άφθονη ζωή, φως και χαρά, μεταμορφώνει την καθημερινότητα σε ευχαριστία και ευγνωμοσύνη για ότι ζούμε, ότι λαμβάνουμε, ότι υπάρχει τώρα και αιώνια.
Θάνατος είναι ο φόβος να είμαστε ο εαυτός μας.
Ανάσταση είναι να συνδεθούμε με εκείνο που θέλησε ο Θεός να είμαστε και να γίνουμε.
Θάνατος είναι ο φόβος να ζήσουμε γιατί μπορεί να πονέσουμε.
Ανάσταση είναι ο Χριστός που σου λέει ότι κάθε Σταυρός μπορεί να γίνει Φως, κάθε τραύμα θαύμα.
Ζήσε σαν να μην υπάρχει θάνατος.
Ζήσε προτού πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις.
Λέγε θα ζήσω κι ας νιώθεις ότι «πεθαίνεις», είσαι αιώνιος.
Φοβάσαι τον θάνατο γιατί δεν γνωρίζεις την Ανάσταση.
Φοβάσαι τον θάνατο γιατί τρέμεις την ζωή.
Φοβάσαι τον θάνατο γιατί δεν ζεις εσύ.
Επίτρεψε στο Θεό να ονειρευτεί μέσα σου νίκες και Αναστάσεις.
Επίτρεψε στο Θεό να σε βγάλει από το μνήμα των φόβων σου, να αναστήσει τις επιθυμίες της καρδιάς σου.
Πίστεψε ότι μπορείς, αξίζεις και θέλεις να γευτείς την Χαρά της Ανάστασης.
π. Λίβυος
Κι ἄν ἀκόμη δέν ἤξερα (ἄν
μοῦ ἦταν ἀόρατος)
Θά μού ‘φτανε μόνον
ἕνα λουλούδι
νά μαντέψω ὅτι κάποιος
ἥλιος ὑπάρχει
ψηλά στό στερέωμα.
Νικηφόρος Βρεττάκος [Επιφανής Μαρτυρία]
Καρφωμένα στ’ αγριόξυλο του σταυρού,
Σχηματίζουν μι’ αμβλεία γωνία.
Είναι τα ίδια γόνατα που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω
Απ’ το κόκκινο φουστάνι της μάνας του,
Όταν ήτανε βρέφος δέκα μηνών.
Που αργότερα, έφηβος, τ’ ακούμπαγε κάτω
στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.
Που λύθηκαν κι έπεσαν, ένας σωρός,
-μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη
και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθιστο
Όρος των Ελαιών.
Κι είναι ακόμη τα γόνατα που κάθιζε,
αμίλητος, δυο δυο τα παιδιά κι απλώνοντας
δίπλα του, πάνω στη γη, το απέραντο χέρι
του, τα φίλευεν ένα λουλουδάκι κομμένο
απ’ τον πλούτο του σύμπαντος.
Νικηφόρος Βρεττάκος [Τα γόνατα του Ιησού]
Si muero,
dejad el balcón abierto.
El niño come naranjas.
(Desde mi balcón lo veo).
El segador siega el trigo.
(Desde mi balcón lo siento).
¡Si muero,
dejad el balcón abierto!
Federico García Lorca, Despedida, in Canciones (1921-1924)
If I die,
Leave the balcony open.
The boy is eating oranges.
(From my balcony I hear him.)
The reaper scythes the wheat.
(From my balcony I feel it.)
If I die,
Leave the balcony open!
Federico García Lorca, Farewell, in Songs (1921-1924)
You have to be always drunk. That's all there is to it—it's the only way. So as not to feel the horrible burden of time that breaks your back and bends you to the earth, you have to be continually drunk.
But on what? Wine, poetry or virtue, as you wish. But be drunk.
And if sometimes, on the steps of a palace or the green grass of a ditch, in the mournful solitude of your room, you wake again, drunkenness already diminishing or gone, ask the wind, the wave, the star, the bird, the clock, everything that is flying, everything that is groaning, everything that is rolling, everything that is singing, everything that is speaking. . .ask what time it is and wind, wave, star, bird, clock will answer you: "It is time to be drunk! So as not to be the martyred slaves of time, be drunk, be continually drunk! On wine, on poetry or on virtue as you wish."
Charles Baudelaire (1821-1867)
To feel the love of people whom we love
is a fire that feeds our life
Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto
(aka Pablo Neruda, Nobel Prize for Literature in 1971,
died on 23 September 1973)
Anna in snow, Kanazawa 2017
... for last year's words belong to last year's language
and next year's words await another voice ...
Thomas Stearns Eliot, Four Quartets - Little Gidding (1942)
