Σπουδαιοφάνεια και καταστροφολαγνεία

 

Ο Δίας όπως τον είδε το διαστημόπλοιο Juno / © NASA

Κατά καιρούς έχω ακούσει διάφορα απίθανα από σπουδαιοφανείς (δήθεν) διαβασμένους. Ένα από αυτά ήταν ότι η ηλιακή δραστηριότητα επηρεάζεται από τον πλανήτη Δία. Αν και ο Δίας είναι πράγματι πολύ μεγάλος και με τεράστια μαγνητόσφαιρα, δεν υπάρχει κάποια σοβαρή υπόνοια ή ένδειξη ότι επηρεάζει την ηλιακή δραστηριότητα. Η συγκεκριμένη "θεωρία" εμφανίστηκε σε ένα βιβλίο της δεκαετίας του 1970 ("The Jupiter effect"), που προέβλεπε ότι η συζυγία των πλανητών τον Μάρτιο του 1982 θα επηρέαζε τον Ήλιο και τον ηλιακό άνεμο, με αποτέλεσμα μια σειρά φυσικών καταστροφών στη Γη, μεταξύ των οποίων και έναν μεγάλο σεισμό στο ρήγμα του Αγίου Ανδρέα στην Καλιφόρνια. Καμία από τις προγνωσθείσες καταστροφές δεν συνέβη.  

Falling lovely and amazing

Artwork: Ibrahim Ali Tefik

Earth and moon and sun and stars

Planets and comets with tails blazing

All are there forever falling

Falling lovely and amazing

Nick Cave [As I sat sadly by her side, 2001]

Life on a planet next to a star

The Earth as seen from the Moon - Apollo 8

Life on Earth would be extremely difficult, if not impossible, if our planet were not positioned very precisely in the habitable zone in our solar system, colloquially known as the “Goldilocks zone”. However, even positioned at this optimum distance from the Sun, the behaviour of our star has profound consequences for our lives ... Click here for the complete article

Spirit - 10 years from the launch

This 360-degree view, called the "McMurdo" panorama, comes from the panoramic camera (Pancam) on NASA's Mars Exploration Rover Spirit. Spirit was launched on June 10, 2003. The last communication of Spirit with Earth was sent on March 22, 2010.

And then there was Pavonis Mons, an enormous dream mountain, as if the world were a print by Hokusai.

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Mars Reconnaissance Orbiter

Άφιξη του Mars Reconnaissance Orbiter στον Άρη, Μάρτιος 2006 (καλλιτεχνική απεικόνιση) / NASA

Πριν από πέντε χρόνια, στις 10 Μαρτίου 2006, το σκάφος Mars Reconnaissance Orbiter «συνελήφθη» από τη βαρύτητα του κόκκινου πλανήτη και μπήκε σε τροχιά γύρω του. Το γεγονός αυτό είναι, για όσους γνωρίζουν, κρίσιμης (αν όχι υψίστης) σημασίας για οποιαδήποτε διαστημική αποστολή σε άλλο πλανήτη. Κι αυτό διότι αν οι υπολογισμοί και οι χειρισμοί της πορείας του σκάφους δεν έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα (που είναι η «παγίδευση» του σκάφους από τη δύναμη βαρύτητας του πλανήτη και η είσοδος του σκάφους σε σταθερή τροχιά γύρω από τον πλανήτη), το σκάφος θα χαθεί στα πέρατα του διαστήματος ή θα τσακιστεί στην επιφάνεια του πλανήτη. Κάθε τέτοια απώλεια είναι μια μικρή τραγωδία για τον επιστημονικό κόσμο, καθώς τα διαστημικά σκάφη και τα επιστημονικά τους όργανα είναι πανάκριβα, όχι μόνον από πλευράς οικονομικής, αλλά και κυρίως από πλευράς μακροχρόνιων εξαντλητικών προσπαθειών επιστημονικού σχεδιασμού, κατασκευής και βαθμονόμησης, ώστε να εκπληρώσουν τον επιστημονικό τους στόχο.
Για τους χειριστές της NASA λοιπόν, η διαπίστωση της εισόδου του Mars Reconnaissance Orbiter (ή MRO χάριν συντομίας) σε τροχιά, έφερε πανηγυρισμούς και ανακούφιση! Ο MRO είχε εκτοξευτεί από το ακρωτήριο Κανάβεραλ στη Φλόριντα επτά μήνες νωρίτερα, το πρωί της 12ης Αυγούστου 2005, και έχοντας διανύσει 500 εκατομμύρια χιλιόμετρα με μέση ταχύτητα περίπου 100 χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα (!), έφτασε σώος και αβλαβής στον πλανήτη των διαστημικών μας πόθων. Δύο εβδομάδες μετά την είσοδο του MRO σε αρειανή τροχιά, κατέφθασαν και οι πρώτες εικόνες της κάμερας υψηλής ανάλυσης HiRISE, που επιβεβαίωσαν τις δυνατότητες της υψηλής τεχνολογίας που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της.
Για τους λάτρεις του Άρη υπάρχει ο κεντρικός ιστοχώρος του MRO, με διεύθυνση http://mars.jpl.nasa.gov/mro/, που διαθέτει λεπτομερείς πληροφορίες για την πρόοδο της αποστολής και τα αποτελέσματά της.

Αμμοθίνες στον Άρη, εικόνα από τον Mars Reconnaissance Orbiter / NASA

the color of the flower at first blossom on a wet morning

Nikiforos Rose /  © I.A. Daglis

Because we are alive, the universe must be said to be alive. We are its consciousness as well as our own. We rise out of the cosmos and we see its mesh of patterns, and it strikes us as beautiful. And that feeling is the most important thing in all the universe - its culmination, like the color of the flower at first blossom on a wet morning. It's a holy feeling, and our task in this world is to do everything we can to foster it. And one way to do that is to spread life everywhere. To aid it into existence where it was not before, as here on Mars.

Hiroko in Green Mars of Kim Stanley Robinson [1994]

floating

floating / © I.A. Daglis 

Anything was possible, anything could happen – in that sense they were, in just these last few days, perfectly free. Free of the past, free of the future, weightless in their own warm air, floating like spirits about to invest a material world …

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Mars Red Rock

Cape St. Vincent, one of the many promontories that jut out from the walls of Victoria Crater 

 NASA/JPL/Cornell: False-color image captured by NASA's Mars Exploration Rover Opportunity

Canyon after canyon. They knew the land in a way that even Ann didn’t; every part of Mars interested her equally, so she could not have this focused knowledge of a single region, this way they had of reading it like a story, following its lead through the red rock to a patch of blackish sulfides, or the delicate cinnabar of mercury deposits.


Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

... and Mars will be gone

Mars Exploration Rover Spirit on the flank of "Husband Hill", April 2005.
© NASA/JPL-Caltech/Cornell

We’ll all go on and make Mars safe. Roads, cities. New sky, new soil. Until it’s some kind of Siberia or Northwest Territories, and Mars will be gone and we’ll be here, and we’ll wonder why we feel so empty. Why when we look at the land we can never see anything but our own faces.


Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Mars Canyons and Monument Valley

Mars Hebes Chasma, perspective view. ESA/ DLR/ FU Berlin

The outflow canyons and the high land between them reminded Nadia of the landscapes of American cowboy movies, with washes and mesas and isolated ship rocks, as in Monument Valley - except here it lasted for four days, as they passed in succession over the unnamed channel, Shalbatana, Simud, Tiu, and then Ares.

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]
 

Monument Valley ship rocks, Arizona (USA) / © I.A. Daglis

The Ls Martian calendar

Mars Exploration Rover "Spirit" self-portrait, NASA/JPL-Caltech/Cornell

“Do you realize it’s ell ess one-seventy already?” Phyllis said one night. “Didn’t we land at ell ess seven?”. So they had been on Mars for half a Martian year. Phyllis was using the calendar devised by planetary scientists; among the colonists it was becoming more common than the Terran system. Mars’s year was 668.6 local days long, and to tell where they were in this long year it took the Ls calendar. This system declared the line between the sun and Mars at its northern spring equinox to be 0 degrees, and then the year was divided into 360 degrees, so that Ls = 0 – 90 degrees was the northern spring, 90 – 180 degrees the northern summer, 180 – 270 degrees the fall, and 270 – 360 (or 0) degrees the winter.

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]

Humans on Mars

Athena Mars Exploration Rovers / NASA

I think humans will reach Mars, and I would like to see it happen in my lifetime.
Buzz Aldrin (b. 1930, American mechanical engineer, retired United States Air Force pilot and astronaut)
For Athena

Mars

Mars West Valley Panorama by NASA'S Mars Exploration Rover Spirit

- But I've never even been to Mars!!!
Quaid, in Total Recall (Paul Verhoeven, 1990)

κόκκινοι λόφοι

"Seminole panorama", Mars Exploration Rover Spirit Nov2005 / © NASA

Απαλοί κόκκινοι λόφοι ακριβώς όπως μες στη ζωή μου


Οδυσσέας Ελύτης [Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, 1984]

Mars consciousness

Image: NASA/JPL-Caltech/Cornell

Mars was empty before we came. That’s not to say that nothing had ever happened. The planet had accreted, melted, roiled and cooled, leaving a surface scarred by enormous geological features: craters, canyons, volcanoes. But all of that happened in mineral unconsciousness, and unobserved. There were no witnesses – except for us, looking from the planet next door, and that only in the last moment of its long history. We are all the consciousness that Mars has ever had.

Kim Stanley Robinson [Red Mars, 1993]