Το κορίτσι με το σκουλαρίκι - Γιοχάνες Βερμέερ (1665)
Η ζωή δεν αναβάλλεται. Τώρα πρέπει να τη ζήσεις, δεν μπορείς να την αναβάλεις για το Σαββατοκύριακο, για τις διακοπές, για τον καιρό που τα παιδιά θα φύγουν για να σπουδάσουν, για τα συρρικνωμένα χρόνια της σύνταξής σου.
Irvin D. Yalom [Η μάνα και το νόημα της ζωής, 1999]
Ο απόστολος Παύλος λέει πως πρέπει να ζήσουμε «επωφελούμενοι του χρόνου, διότι οι μέρες είναι πονηρές» - ο καιρός είναι απατηλός. Και μήπως όντως δεν είναι έτσι; Δεν ζούμε κάθε μέρα της ζωής μας σαν να γράφουμε πρόχειρα και βιαστικά το προσχέδιο του βίου που κάποτε θα καθαρογράψουμε; Δεν ζούμε σαν να προετοιμαζόμαστε απλώς να χτίσουμε, συλλέγοντας το καθετί που αργότερα θα μεταμορφωθεί σε ομορφιά, αρμονία και νόημα; Έτσι ζούμε, χρόνο με το χρόνο, χωρίς να πραγματοποιούμε πλήρως και τελειωτικά, χωρίς να ολοκληρώνουμε αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε, διότι «έχουμε καιρό μπροστά μας»· αργότερα θα πετύχουμε κάτι· αργότερα θα γίνει ό,τι μπορεί να γίνει· κάποια μέρα αργότερα θα αρχίσουμε να «καθαρογράφουμε». Τα χρόνια περνούν και ποτέ δεν το κάνουμε. Δεν το κάνουμε όχι μόνο επειδή έρχεται ο θάνατος και μας αφανίζει, αλλά κι επειδή σε κάθε περίοδο του βίου μας δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό που η προγενέστερη περίοδος θα μας είχε επιτρέψει: δεν μπορούμε στα χρόνια της ωριμότητάς μας να πετύχουμε μια όμορφη και νοηματοδοτημένη νεότητα· δεν μπορούμε στα γεράματά μας να αποκαλύψουμε στο Θεό και στον κόσμο αυτό πού θα μπορούσαμε να ήμασταν στα χρόνια της ωριμότητάς μας. Υπάρχει ένας καιρός για όλα τα πράγματα· άπαξ και παρέλθει, αυτά δεν μπορούν πλέον να πραγματοποιηθούν.
Anthony Bloom [Ο θάνατος ως κέρδος, 1984]
Όλα αυτά που συμβαίνουν, όσα μας διαφεύγουν για το τίποτα και που χάνονται στην αιωνιότητα … Όλα αυτά τα λόγια τα οποία θα έπρεπε να είχαμε πει, αυτές οι χειρονομίες που θα έπρεπε να είχαμε κάνει, αυτοί οι αστραφτεροί καιροί που εμφανίστηκαν μια μέρα, που δεν καταφέραμε να τους πιάσουμε και οι οποίοι βυθίστηκαν για πάντα στη λήθη.
Muriel Barbery [Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου, 2006]
Irvin D. Yalom [Η μάνα και το νόημα της ζωής, 1999]
Ο απόστολος Παύλος λέει πως πρέπει να ζήσουμε «επωφελούμενοι του χρόνου, διότι οι μέρες είναι πονηρές» - ο καιρός είναι απατηλός. Και μήπως όντως δεν είναι έτσι; Δεν ζούμε κάθε μέρα της ζωής μας σαν να γράφουμε πρόχειρα και βιαστικά το προσχέδιο του βίου που κάποτε θα καθαρογράψουμε; Δεν ζούμε σαν να προετοιμαζόμαστε απλώς να χτίσουμε, συλλέγοντας το καθετί που αργότερα θα μεταμορφωθεί σε ομορφιά, αρμονία και νόημα; Έτσι ζούμε, χρόνο με το χρόνο, χωρίς να πραγματοποιούμε πλήρως και τελειωτικά, χωρίς να ολοκληρώνουμε αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε, διότι «έχουμε καιρό μπροστά μας»· αργότερα θα πετύχουμε κάτι· αργότερα θα γίνει ό,τι μπορεί να γίνει· κάποια μέρα αργότερα θα αρχίσουμε να «καθαρογράφουμε». Τα χρόνια περνούν και ποτέ δεν το κάνουμε. Δεν το κάνουμε όχι μόνο επειδή έρχεται ο θάνατος και μας αφανίζει, αλλά κι επειδή σε κάθε περίοδο του βίου μας δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό που η προγενέστερη περίοδος θα μας είχε επιτρέψει: δεν μπορούμε στα χρόνια της ωριμότητάς μας να πετύχουμε μια όμορφη και νοηματοδοτημένη νεότητα· δεν μπορούμε στα γεράματά μας να αποκαλύψουμε στο Θεό και στον κόσμο αυτό πού θα μπορούσαμε να ήμασταν στα χρόνια της ωριμότητάς μας. Υπάρχει ένας καιρός για όλα τα πράγματα· άπαξ και παρέλθει, αυτά δεν μπορούν πλέον να πραγματοποιηθούν.
Anthony Bloom [Ο θάνατος ως κέρδος, 1984]
Όλα αυτά που συμβαίνουν, όσα μας διαφεύγουν για το τίποτα και που χάνονται στην αιωνιότητα … Όλα αυτά τα λόγια τα οποία θα έπρεπε να είχαμε πει, αυτές οι χειρονομίες που θα έπρεπε να είχαμε κάνει, αυτοί οι αστραφτεροί καιροί που εμφανίστηκαν μια μέρα, που δεν καταφέραμε να τους πιάσουμε και οι οποίοι βυθίστηκαν για πάντα στη λήθη.
Muriel Barbery [Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου, 2006]
No comments:
Post a Comment