Βούλα Παπαϊωάννου - η φωτογράφος του άμαχου πληθυσμού
... μα λογαριάζανε κιόλας αυτοί - όπως κάναν και πρώτα και κάθε φορά κι ίσαμε τώρα - λογαριάζαν αυτοί, σε ποιον απ' όλους που πολεμούσαν να τα δώσουνε τα κλειδιά του Κάστρου και να τον δεχτούνε "υπτίαις χερσίν, μετά μεγίστων κρότων και ευφημιών", όπως είτανε το συνήθειο τους για να κρατήσουν τα χτήματα που 'χαν απ' έξω, τα χρυσάφια και τα προνόμια που 'χανε μέσα. Έξω απ' το Κάστρο και μέσα σ' αυτό έτρεμε πάλι των μικρών ανθρώπων το φυλλοκάρδι, αυτοί μαρτυρούσαν κ' οι αθώες ψυχούλες χανόνταν αμέτρητες. Και τ' αγιασμένο χέρι του χρονογράφου που τα 'βλεπε, έγραφε τότε τρεμάμενο "δάκρυσι δε ταύτα γέγραφα, ου μέλανι" - δεν τα 'γραψα με μελάνι, με τα δάκρυά μου τα 'γραψα τούτα που γράφω ...
Δημήτρης Χατζής [Η θεία μας η Αγγελική, από Το τέλος της μικρής μας πόλης, 1963]
Με ευχαριστίες στην Άντζελα
No comments:
Post a Comment